“Ik sal het je wel uitleggen hoor mam!” Pip heeft achterop de fiets een hele verhandeling gehouden over nat zand op je handen. Ik heb niet alles gevolgd, genoot vooral van het voorjaarszonnetje, maar met die opmerking ben ik er weer bij. Drie jaar is zo’n leuke leeftijd. Al heel groot en zelfstandig; je kunt er boeiende gesprekken mee voeren maar ook nog klein: “Mama wil je me optillen? Ik wil bij jou sijn mama. Zullen we doen dat jij de mama kikker was en dan was ik de baby kikker.”
Na de zomervakantie gaat ons kleine meisje naar school. Toen Jo naar school ging, was ik zo blij dat we in elk geval nog een baby thuis hadden. Maar die 4 jaren vliegen als in een zucht voorbij en nu is ze nog maar een paar maanden voltijds thuis. Toch groei je blijkbaar mee met de fases van je kinderen want ik merk dat ik er ook wel naar uitkijk om mijn tijd weer anders te besteden. 9 Jaar helemaal in het teken van de verzorging van jonge kinderen. Een intense tijd waar ik met een tikkeltje weemoed op terug zal kijken. Zo veel geleerd en kwaliteiten aangeboord waarvan ik niet wist dat ik ze had.
“Je kunt alles zeggen mama! Je kunt echt àlles zeggen maar niet alles is waar. (Op zeer jonge leeftijd concludeerde zij reeds: Niet al wat blinkt is goud.) Je kunt bijvoorbeeld wel zèggen dat je een huis optilt maar je kunt het nìet doen. Niemand kan een huis optillen. Ook papa niet. Papa is heel, heel, heel, héééél sterk. Maar hij kan geen huis optillen.” Dan gaat ze verder en zingt luidkeels: “Adam waar ben je, waar heb je je verstopt?” Al fietsend in de voorjaarszon. Verder niets te wensen.
Lees ook:
Reacties
Een reactie posten