“Hier liepen we langs voor de piratenspeurtocht, merkt Jo nagenietend op. Kunnen we een keertje gewoon een speurtocht doen? Als er niemand jarig is?” “Het is best veel werk om een speurtocht voor te bereiden dus misschien moeten we dat bewaren voor een ander feestje.” Vrijdagavond zaten Sam en ik uitgeteld op de bank nadat we alle jongens weer thuis gebracht hadden. Vaak hilarisch en soms vertederend om te zien hoe die gastjes op elkaar reageren, naar elkaar kijken, elkaar aftroeven maar ook helpen.
“Ik dacht al dat je dat cadeautje leuk zou vinden! Daarom heb ik het ook voor je gekocht!” roept een jongen terwijl hij de haren uit zijn gezicht veegt. “Heb jij je cadeautje zelf gekocht?" vraagt een andere jongen voorzichtig. "Ja, natuurlijk!” is het antwoord. “Ik ook hoor”, mompelt hij dan zachtjes.
“Ik zie de aanwijzing al!” roept een jongen zelfverzekerd. “Zie jij al een aanwijzing? vraagt een ander vol ontzag, Waar dan?” "Ik zie hem ook! Ik zie hem ook!" Roept een tweede. Ik weet dat echt niemand op dit moment nog een aanwijzing kan zien maar zeg niets. Eenmaal bij de aanwijzing: “Dit kon jij echt nog niet zien hoor!” Maar de jongen is niet voor één gat te vangen: “Jawel! Ik had mijn haviksogen opgezet. Ik zag het meteen!”
Aan het eind van het feest pita broodjes beleggen. Een blond jochie komt naar me toe met zijn broodje saus: “Is er geen vlees?” Eh.. vlees. Er staan allerlei kommetjes op tafel maar geen vlees. Hij wil verder nergens van proeven en zo’n broodje met saus ziet er inderdaad niet uit. Ik vis een stuk chorizo uit de koelkast. “Eerst proeven!” commandeert het mannetje: “Hmm… dit is heerlijk!” Alle kinderen drommen om me heen om ook te proeven. De worst is zo weg en een heleboel groente over. (Had ik kunnen weten natuurlijk.) Morgen maar door de pasta.
Echt leuk om de kinderen samen mee te maken en te leren kennen. Ik vind het een voorrecht. Nu weer een nieuwe speurtocht uitwerken? Eerst even niet.
Lees ook:
Reacties
Een reactie posten