Ik woonde nog maar net in Den Haag. Vanuit tram 17 zag ik een gedicht in de etalage van een glashandel. ‘De tuinman en de dood’. Vreemd om in een etalageruit de dood tegen te komen. Ik wilde het lezen maar de deuren sloten al, verder ging de tram. Dit is Den Haag, dacht ik. De poëzie op straat.
Soms vind je ineens zo’n gedicht op een gevel. Het plaatst je even buiten je eigen gedachtewereld. Aan de Westduinweg in Scheveningen is ook zo’n gedicht op de muur te lezen. Elke keer dat ik erlangs fietste dacht ik: Mooi! Moet ik onthouden. Maar ik kom er zelden meer en ben de woorden toch vergeten.
Soms staan er woorden op een gevel waar je niets van kunt maken. Elke keer dat je erlangs komt denk je: Geen idee. Een mistflard voor de zon wat mij betreft. Is er iemand die daar blij van wordt of is het alleen maar straatvervuiling?
Ik moest aan deze gedichten denken toen ik in de bibliotheek een dichtbundel van de plank pakte. ‘Domweg gelukkig in de Dapperstraat’ Zou het leuk zijn om een paar gedichten aan Mae en Jo voor te lezen? Ik heb al een poosje geen voorleesboek meer voor hen. Vaak zijn ze verdiept in hun eigen boeken. Een verontschuldigend lachje: ‘Mam, ik heb net een heel leuk boek…’ Het voorlezen was natuurlijk ook bedoeld om hen liefde voor het lezen bij te brengen dus eigenlijk niets aan de hand.
Af en toe een gedicht voorlezen. Niet dat ze het meteen leuk vinden (vonden ze ook niet) maar als ze het dan later nog eens horen, is er in elk geval vast een haakje. 'De tuinman en de dood' heb ik nog niet voorgelezen. Minder geschikt voor het slapengaan. Misschien gewoon eens tram 17 pakken om te kijken of de tuinman er nog is. Ik vond en vind het gedicht zo mooi. Je ziet het voor je: Arme tuinman. Na al die moeite!
Reacties
Een reactie posten