Ik laat mensen regelmatig schrikken. Dat zeggen ze in elk geval: ‘Ik schrik hiervan.' En dan hebben we het daar over. Want schrikken, dat moet natuurlijk niet. Volgens mij leren we op soft skill trainingen massaal dat: ‘Hier schrik ik van’ een bijzonder adequate reactie is bij allerhande gelegenheden. Het creëert ruimte.
Mijn kleutermeisje vindt het leuk om ons te laten schrikken. Ze duikt dan ineens op en roept heel hard: ‘Boe!’ Niemand schrikt daarvan. Toch zeg ik: ‘Je laat me schrikken!’ Daar moet ze dan heel hard om lachen. Ik ook. Ze moet dat overigens niet te vaak doen want dan stuur ik haar weg.
Iemand die echt schrikt, zegt volgens mij niet: ‘Daar schrik ik van.’ Bij mij komt er in elk geval weinig coherents uit mijn mond als ik me kapot geschrokken ben. Zeker geen meta-mededeling dat ik geschrokken ben.
Als mensen de kleuterleeftijd ontgroeid zijn, laten ze anderen niet meer te pas en te onpas schrikken. Het is niet aardig, toch? Als je onverhoopt iemand van zijn sokken blaast, moet je dat eerst oplossen. Daarna kun je met je boodschap verder. Maar misschien ben je tegen die tijd zelf geschrokken en moet je dat eigenlijk eerst bespreken. Knappe kop die daarna nog weet wat hij in eerste instantie wilde zeggen.
Prima tip dus: Als je geen zin hebt in de inhoud, hoef je alleen maar te reageren met ‘Daar schrik ik van.’ Dan kun je het daar over hebben. Tenzij die andere persoon vervolgens dubbel ligt van het lachen. (Je zult een kleuter tegenover je hebben.) In dat geval ben je misschien gekwetst en kan het goed zijn dat ook te benoemen.
Goed, eens kijken wie ik verder nog kan laten schrikken vandaag.
Reacties
Een reactie posten