Als waden door stroop. Zo voelt het een beetje. Het gaat allemaal best goed. Weinig te lijden van Corona. Geen last van de avondklok; in de wintermaanden is er sowieso een stok nodig om mij ’s avonds de deur nog uit te krijgen. Overdag komt Sam regelmatig naar beneden met een laptop op de arm om snel een kop koffie te grijpen en verbonden te blijven met de vergadering. Op zondagmorgen kijken we thuis de kerkdienst. Gaat goed.
Koud zonlicht bestrijkt de ruwe boombasten in het park. Het legt genadeloos bloot hoe kaal, ja kwetsbaar, de natuur nog is in dit stadium. Nog een paar weken, dan ziet de omgeving er alweer heel anders uit. Ook het licht is dan warmer, feestelijker.
Normaal kan ik dit karige seizoen wel waarderen. Nu valt me dat moeilijker. De energie is een beetje weg. Geen zin in weer een kinderproject. Plannen maken? Ja, maar onder voorbehoud. Wachten, uiteindelijk voelt het toch als wachten. Gewoon maar doorgaan met wat je doet. Het past bij de weken voor Pasen. Alles gaat weer tot leven komen. Inspiratie is welkom, een cadeautje, maar tot die tijd doen we gewoon ons best op onze eigen plek. Elke dag opnieuw. En al voelt het dan stroperig, beweging is er toch.
Reacties
Een reactie posten