“Oh sorry!” de vrouw zet abrupt een stap achteruit als ik onverwacht vanachter de Rozemarijn opduik. “Je kunt nu nog de tuin inkijken, verontschuldigt ze zich, en wij moeten onze tuin nog helemaal aanleggen.” “Geen probleem hoor, dat deden wij ook”, lach ik! “Tja, ik heb eigenlijk helemaal geen groene vingers”, gaat ze verder. Groene vingers; niet mijn schoonheidsideaal maar met een eigen tuin moet je toch iets.
Bij mij komt het ineens opzetten. Is het de voorjaarslucht? Het fluiten van de vogels? Ineens stoort het me dat de tuin niet in orde is. Die Salix moet daar weg en die Rozemarijn staat ook niet op zijn plek. Dat vond ik vorig jaar al en nu is het genoeg. Voor ik het weet ben ik dan gaten aan het graven, zakken met tuinaarde aan het uitstorten en planten aan het versjouwen. "Dat hoeft toch niet allemaal vandaag?", vraagt echtgenoot zich af als hij een kop koffie komt halen. Grappig hoeveel aanspraak je hebt als je buiten bezig bent. Twee mensen merkten die middag op dat ze geen groene vingers hebben. Een vriendin had dat een week ervoor ook nog tegen me gezegd. Maar volgens mij wordt niemand geboren met groene vingers. Alleen door met groen aan de slag te gaan worden ze groen, bruin eerder.
Waarom je groene vingers wilt krijgen? Het is pure wellness. De geur van vochtige aarde alleen al. Ik word er een ander mens van en geloof echt dat we geschapen zijn om ons met groen en leven bezig te houden. Sam had vorige week een bos tulpen meegenomen. De hele kamer veranderde erdoor. Ineens besefte ik dat ik bloemen gemist had. Ik denk dat voor veel mensen, op een zelfde manier, geldt dat ze niet weten wat ze tekort komen zonder groen. Ik gun iedereen een paar planten om te verzorgen. Bij voorkeur buiten. Al zijn de tulpen in huis beter af. In de tuin worden ze hier opgegeten door konijnen. Ander verhaal.
Reacties
Een reactie posten