Lockdown 2.0

Ik heb ooit mijn zus tijdens een zomervakantie bijles Frans gegeven en dat komt nog wel eens ter sprake. Niet direct in positieve zin overigens. Elke avond voor het eten zaten wij een half uur achter het lesboek. (Coco est grand, Coco est très grand.) Na de zomervakantie kwam ze verontwaardigd thuis. Ze was véél verder dan de klas. Ik had haar véél te hard laten werken. Terwijl ik het idee had dat we niet eens zoveel gedaan hadden! Ik heb er twee dingen van geleerd: Allereerst dat je in een privéles veel sneller kunt dan in een groep èn dat ik, bij tijden,  een tikkeltje te gedreven ben. Kennis die deze thuiswerkperiode wel weer van pas kwam. 

Tafels oefenen aan de keukentafel. Hoeveel is 7 x 7? Mae gaapt, rekt zich uit, leunt achterover, zakt onderuit. Een spontane aanval van slaperigheid. Dat heb je met sommen. Toch moeten we aan de slag. 'Kom, we gaan naar buiten’. Ze protesteert. ‘Ja, we gaan naar buiten dat doet je vast goed.’ Ter-gend lang-zaam trekt ze haar jas aan. Het is eerst hard werken om wat antwoorden te krijgen maar al lopend gaat het steeds beter. Na tien minuten zijn we lekker op dreef met de sommen en na een half uurtje, lopen we hand in hand, lachend de straat weer in. 

Daarna een reclametekst schrijven. Ik help Jo op weg door een A4 in een paar vlakken te verdelen. Hier schrijf je hoe je product heet. Daar schrijf je de slagzin. Hier bedenk je wat het doet en daar waarom mensen het echt willen hebben. Hij gaat aan de slag.  Mae vraagt juf om advies voor haar tekst. Ze vindt het ingewikkeld maar eenmaal begonnen, lijken de woorden vlot te komen: ‘Jullie ouders moeten deze super stiften echt kopen want ze zijn alleen deze week in de aanbieding’. Ze laat me de tekst zien en het resultaat is heel leuk geworden. De juf die het nakijkt heeft nog een tip. Mae reageert met: ‘Mijn mama vond hem goed dus ik lever hem zo in hoor!’ (…)

’s Avonds aan tafel lijken ze overprikkeld en moe. Heb ik toch te hard gepusht? Ja, ik was vast te gedreven. Morgen laat ik ze rustig hun gang gaan. Als ze vragen hebben, dan hoor ik het wel. Maar de volgende dag gaat het als een zonnetje. Heerlijk bezig, geen vuiltje aan de lucht. De ene dag gaat het top, de andere dag iets minder maar wie heeft dat niet, realiseer ik me dan weer. 

Volgende week weer naar school. Ik vind het jammer. Niet omdat het gemakkelijk was maar het was wel speciaal. De school was heel goed ingericht op deze thuiswerkperiode: Elke ochtend een gezamenlijke dagopening met bijbelverhaal; Een vragenkwartiertje voor rekenen als dat nodig was; een vragenkwartiertje voor taal als je wilde. Volgende week doe ik weer een stapje terug en draag ik hen, met een beetje pijn in mijn hart, weer over voor een deel van de dag. 

Maar vanavond eerst een klein feestje. Pannenkoeken eten en voor ieder een kleinigheidje omdat ze zo goed gewerkt hebben deze bijzondere periode. Dat is het natuurlijk! Ik heb mijn zus destijds geen cadeautje gegeven. Zou ze nog blij worden van een potje Unicorn poo?