Hoe een sweater kan fascineren

“Mama weet je wat sweater betekent?” “Ja dat weet ik wel. Het is een trui.” “Nee, dat is het niet”, reageert ze geheimzinnig. “Wat is het dan?” “Dat moet jij zeggen.” “Geen idee. Ik ken het alleen als trui. Hoe spel je het?” “S w e t t e r.” “Swetter. Dat woord ken ik niet. Wat is het?” “Een seizoen” “Nee toch? Dat is geen seizoen.” “Ja hoor, dat heeft juf zelf gezegd.” “Misschien heb je het verkeerd verstaan?” “Nee, Ik heb het zelf gehoord.” 

Toen ik een klein meisje was wilde ik zo graag Engels leren spreken. Geen Brits Engels maar Amerikaans Engels. Dat vond ik mooi. Ik moest wachten tot groep 7 voordat we Engels kregen maar ik luisterde goed als ik ergens Engels hoorde en bedacht op mijn manier verhaaltjes in het Engels. In het klaslokaal naast ons, hoorde ik de kinderen van een hogere groep zingen: One, Two, Three, Four and Five, lala, lala, la, la, la. Het was alsof het licht doorbrak toen ik erachter kwam dat die raadselachtige woorden tussen de cijfers door námen waren. Six, Seven, Eight, Nine and Ten; Jane and Judy, Bill and Ken. 

Toen ik 11 of 12 was vond ik Australisch Engels helemaal het einde. In de tweede kreeg ik een Engelse leraar die uit Canada kwam. Hij sprak tenminste echt Engels- geen schoolengels. Belangrijk want ik wilde Engels leren spreken als een native speaker. (Onmogelijk wens maar dat wist ik toen nog niet.) In Frankrijk ontmoette ik Pippa uit Lincolnshire. Haar Engels was prachtig om naar te luisteren. Maar zij had dan ook jaren in Perth gewoond. Een mix tussen Australisch en Brits Engels dus. Toen ik later voor European Studies een presentatie moest geven reageerde een Duits meisje: “Als zij Engels praat, dan zit ik gewoon te genieten. Het klinkt zo mooi”. Blij verrast vroeg ik me af of ik misschien toch een beetje praatte als Pippa. Maar taal verandert als een kameleon mee met zijn omgeving. Waarschijnlijk praat ik inmiddels weer gewoon Nedlish. 

“Jij kent toch niet alle Engelse woorden mama?” “Nee hoor. Ook niet alle Nederlandse trouwens.” En er zijn heel gewone Engelse woorden die ik niet uit mijn mond krijg. ‘Rural’ bijvoorbeeld. Ik krijg mijn tong er echt niet omheen. Als je op de Schotse toer gaat, is het woord wel te doen maar ik vrees dat dat vooral opgetrokken wenkbrauwen oplevert. Wel handig om te kunnen inderdaad; Je zult maar in Schotland zijn en op zoek naar een landelijke omgeving. 

’s Avonds vraagt Sam Google om raad over swetter. “Ok Google: Wat betekent swetter?” ‘Swedda’, klinkt het onvervalst, betekent trui in Engels.” We komen er niet uit maar wat geeft het: Mae is gefascineerd en daar gaat het om.

Meer over verwarring in het Engels lees je hier.