Ik was hongerig...

 

Vanuit een ooghoek zag ik hem staan, onderaan een roltrap op het Gare du Nord. Een konijn aan de oren om zijn riem geknoopt. Als een jager uit de Provence, maar dit konijn was van pluche. Mooi en zacht, niet verwassen. Een vreemd contrast met de man zelf, die er minder fris uitzag. Mensen liepen af en aan. Ik at een hap van mijn baguette met salami en augurk. Niet de baguette die ik had besteld, maar blijkbaar spreek ik fromage uit als cornichons.

Met baguette, koffers en handtas met vier boeken, stond ik op Sam te wachten. We zagen alleen de metro van Parijs, op doorreis. Straks wel even rondkijken in de stationshal. Tenslotte is dit het Gare du Nord. Misschien even naar buiten. Een vleugje Parijs opdoen, als we er toch zijn. 

Ik schrok op uit mijn gedachten toen de konijnenman ineens voor me stond. Hij maakte een gebaar van: Heb je geld? In een reflex schudde ik nee. Tweede reactie was: Ik moet wel iets geven, maar het is nogal graven in die handtas en als ik onhandig met mijn portemonnee zwaai, gaat hij er misschien mee vandoor. Ren ik hem dan achterna met die tas?
Maar de man was al verdergelopen. Het konijn bungelend aan zijn broek.

Sam kwam terug. We namen de roltrap omhoog naar de stationshal en liepen even naar buiten. Parijs in de regen. Gietijzeren balkonnetjes, dansende parapluus en glimmende bestrating. Check. Daarna per trein comfortabel terug naar de Randstad. Ik dacht niet meer aan de man met zijn konijn tot we ’s avonds laat thuis waren, en zouden bidden.

Het besef daalde neer: Iemand heeft vandaag mijn hulp gevraagd en ik heb dat volledig genegeerd. Als je een beetje thuis bent in de bijbel, weet je wat er staat over: ‘Ik was hongerig en jullie gaven mij niet te eten.’ In een stad als Parijs kom je bijna onvermijdelijk mensen tegen die niet weten of ze vanavond zullen eten. Ik had geld bij de hand moeten hebben, om te geven. Laatst vertelde iemand me nog dat hij met mensen bidt als die hem om geld vragen: ‘Ik heb geen geld voor je maar mag ik met je bidden?’ Niets van dat alles was in mij opgekomen. Alleen een soort schrik. Waarom? Een volgende keer moet ik voorbereid zijn. Nu kan ik alleen nog bidden dat hij wel een helper krijgt.