Mijn eerste kennismaking met de Randstad was in groep 6 toen ik ging schrijven met een meisje uit Gouda. Ik kende niemand uit het westen dus dat leek me wel interessant en dat was het ook. Soms dacht ik dat ze gewoon niet zo goed was in taal. Dan schreef ze bijvoorbeeld: ‘Ik heb voor me verjaardag een haarbandje gehad’. Dat klonk zo fout toen maar nu valt het me bijna niet meer op. Ook schreef ze met heel grote letters. Ik vond dat mooi en probeerde ook zo te schrijven dat de letter de hele regelhoogte vulde.
Een tweede kennismaking was toen ik met een vriendin een dagje naar Scheveningen treinde. Voor de zekerheid aan de trambestuurder vragen of deze tram echt naar het strand ging: ‘Als jij wilt dat ik daarnaartoe ga, dan rij ik erheen!’ grapte hij terug. Gezellige mensen hier, dacht ik. Het strand vond ik overigens vrij vies. Een derde kennismaking was tijdens een meerdaags evenement van Schoevers met alle vestigingen. Ik zat in een groepje met studenten uit Oost-Nederland, prachtig accent hadden die meiden. Wat echter vooral opviel en me bijgebleven is, was de luidruchtigheid van de vestigingen Rotterdam en Den Haag. Wat praatten die meiden hard en wat waren ze aanwezig. Bijna intimiderend.
Toch ben ik in de Randstad gaan wonen. Van die luidruchtigheid heb ik hier nooit iets gemerkt. Ben waarschijnlijk zelf gewoon lawaaierig geworden. Ik geloof dat ik hier inmiddels behoorlijk geworteld ben. Ook wel letterlijk door het inrichten van een tuin op wat een paar jaar geleden nog bouwgrond was. En toch, toen we Jo voor het eerst naar school brachten lachte een juf verbaasd: ‘Hij praat net als zijn zus!’ Oh? Toch die woorden van de wijkouderling die waarheid werden?
Reacties
Een reactie posten