Het nadeel
van kinderen hebben? Het maakt je zo kwetsbaar. Als volwassene leid je inmiddels
een redelijk autonoom leven. Je kinderen nog niet en daardoor jijzelf ook niet.
Voor het naar bed gaan, dek je hen nog even toe. Zachte gezichtjes in rust. Hoe
lief. Hoe teer. Ja, nu liggen ze veilig in hun bedje maar morgen moeten ze
er weer uit. Nog zoveel te leren, nog zo vaak hun neus stoten. Hoog springen,
zeker, maar ook vallen. De angst grijpt me naar de keel.
Toen we onze
oudste voor het eerst naar school brachten had ik vrij hoge idealen over de reikwijdte
van ouders. Het leek me goed om de andere ouders uit haar klas te leren kennen.
Ik hoopte op opbouwende contacten onderling; Als er wat speelde tussen de
kinderen, zouden we daar als ouders wijs boven staan en goede hulp bieden aan de kinderen (niet alleen onze eigen). Goed contact tussen ouders is goed
voor de kinderen en zou zelfs een positieve uitwerking hebben op de sfeer in de
klas. Mooi hè. Met een beetje goede wil kon dat toch zo moeilijk niet zijn?
Mmm… ja. Terwijl
de praktijk me links en rechts inhaalt, realiseer ik me dat ik niet de enige
ouder ben die ’s avonds vertederd naar een kind op zijn kwetsbaarst kijkt. Een
kind dat je koste wat kost wilt beschermen. Het zou mooi zijn als ouders zich
realiseren dat het welzijn van een klasgenootje ook in het belang is van jouw
kind maar de kramp van verdediging kan een open en eerlijk gesprek best lastig
maken. Dit is echt jammer. De gedachte dat we daarin onze kinderen tot voorbeeld
kunnen zijn is bijna aandoenlijk. Soms denk ik dat ouders op het schoolplein
gewoon weer soortgelijke posities innemen die ze op de basisschool ook hadden.
Hoog
springen, laag vallen, je neus stoten; Ik wil mijn kinderen er wel tegen beschermen
maar ik kan mezelf er niet eens voor behoeden. In die zin blijven we allemaal
kinderen van één Vader die eens een einde maakt aan alle kleine en grote tranen.
In de tussentijd hou ik toch het ideaal voor ogen.
Reacties
Een reactie posten