Wegwerpmaatschappij

Kun je het nog maken om spullen te kopen die je na één keer gebruiken weggooit? In mijn jeugd kwamen al die weggooidingen steeds meer op de markt. Eerst waren ze nog duur. Pampers bijvoorbeeld. Mijn moeder gebruikte ze alleen als we een dagje weggingen. Ik kon er met mijn hoofd niet bij dat ze met wasbare luiers wilde zitten als er een moderne wegwerpluier beschikbaar was.

Nu is er bizar veel verkrijgbaar voor een irreëel lage prijs. Het zet aan tot impulsaankopen. Als je er zat van bent, doe je het zonder pijn weer weg want het is niet echt van jou geweest. Maar met de kennis van nu kun je het eigenlijk niet maken om dingen te kopen die na een keer gebruiken op de afvalberg belanden. Ik kom steeds meer tot het besef dat we weer moeten leren om moeite te doen. We zijn in de afgelopen decennia verwend met gemak. Plastic boterhamzakjes, dubbel verpakte koekjes in meeneemporties. Pakjes drinken, een rietje, een ballon? Om nog niet te spreken van die geweldig goedkope kinderspeeltjes die na vijf minuten euforie stuk zijn. Wat een ellende. Als wij het niet kopen, zijn ondernemers creatief genoeg om met oplossingen te komen. Als wij domweg blijven kopen, kun je van hen niet verwachten dat ze zomaar inkomen mislopen toch?

Ik hou van kwaliteit. Het geeft me meer voldoening (en pijn) om iets duurs te kopen, dat ik echt wil hebben, dan iets mee te nemen omdat het toevallig beschikbaar is. In het laatste geval hebben die spullen voor mij meestal weinig waarde. Toch blijft het vechten tegen de bierkaai. Bijna alles wat je koopt is met de kennis van nu besmet; Wie heeft mijn kleren zitten naaien en onder welke omstandigheden? Hoe zit het met de kipfilet op mijn bord? Ik word er moe van. Wat kun je nog kopen zonder schuldgevoel? Het enige dat je kunt doen is zo bewust mogelijk keuzes te maken. En meer zelf maken denk ik. Je eigen zeep maken, deo, wasmiddel. Verrassend eenvoudig en best leuk om daar wat mee te knutselen. Een zeepblok voor je haar, katoenen broodzakken.. Als je eenmaal begint, zijn er mogelijkheden genoeg.

Het blijft een druppel op de gloeiende plaat maar veranderingen beginnen toch door op je eigen plek verantwoordelijkheid te nemen. In dit geval is dat soms wennen aan minder gemak. Moeilijk is het niet echt want ook dat wordt routine. Dus weersta ik de verleiding om voor een kinderfeestje allerlei leuke hebbedingetjes te kopen die naderhand in de kliko belanden. Graadmeter: Prullaria laten liggen, tenzij je het ook zou kopen als het drie keer zoveel had gekost. En wasbare luiers zijn met die leuke broekjes van nu eigenlijk gewoon weer hip.