Op de eerste avond kwamen de zware
onderwerpen op tafel; Stevige discussies over en weer die bij sommigen nog best
zwaar op de maag lagen. Op de tweede avond werd elke poging om een boom (over
wat dan ook) op te zetten meteen in de kiem gemoord. Nee! Daar hebben we het
gisteren al over gehad. Nee, nee NEE! Er stond een enorme stapel spellen op
tafel maar we kwamen uiteindelijk uit bij het spel Weerwolfje. (Daar hadden we al
die dozen niet voor nodig) De verdachtmakingen vlogen door de kamer
maar er werd vooral heel veel gelachen.
En overdag spéélden de kinderen. Ik heb
daar al eerder over geschreven en zal me beperken. (http://wonderlijkleven.blogspot.com/2017/05/kiezel-in-het-water.html ) Ze
bleven tot laat buiten. (Het is maar voor een weekendje dus laat ze maar
genieten en herinneringen maken.) Jongetje zat op zondagmiddag met zulke rode wangen aan tafel dat we
er een middagslaapje bij smokkelden. Daarna had hij weer energie voor tien en
spoorde hij zijn neefje aan: Kom mee! We gaan vragen of we bij elkaar mogen
eten! Kom dan! Neefje wilde heus wel rennen en deed ook echt wel zijn best maar
eigenlijk was hij op die laatste middag van het familieweekend ook wel een
beetje moe.
Op de laatste avond was een deel van de
familie alweer vertrokken. We hadden nog een gezellige maar iets rustigere
avond. De volgende dag zouden we allemaal weer uitvliegen naar onze eigen plek
en onze eigen taak. We zijn niet bestemd om bij elkaar op een kluitje te
blijven zitten. Dan zou het waarschijnlijk ook minder gezellig worden. (Volgens
mijn moeder blijven familie en vis drie dagen fris.) Maar wat was het heerlijk
om een weekend samen de tijd te hebben en je geworteld te weten in een
familieband. De een ervaart dit soort geluksmomenten tijdens een concert, op de
top van een berg of onder vrienden. Voor mij was de verbondenheid die ik dit
weekend ervoer een glimp van de eeuwigheid. Het stemt me dankbaar en gelukkig.
Ik kan er weer even tegenaan.
Reacties
Een reactie posten