Onder een open hemel

Op 1 januari loop ik ’s ochtends achter de wandelwagen over het Hoogeland. De hemel als een koepel boven mij. De horizon om je heen. Of je nu naar links, rechts of naar boven kijkt; je ontkomt er niet aan. In Noord-Groningen bekijk je de wereld als in IMAX in plaats van via een tv-schermpje. Geen plek om je te verstoppen. Je steekt eruit als wandelaar, zeker in een rode jas. Open landerijen achter de dijk omgeven door slootjes, her en der monumentale boerderijen en kerktorens aan de horizon als wijsvinger naar boven.

Wat had ik als klein meisje een hekel aan dat kale landschap. De elementen altijd dichtbij. ‘s Nachts in mijn warme bed voelde ik de dreiging ervan als het stormde want de volgende ochtend moest ik er weer doorheen fietsen. Dit landschap heeft me gevormd. Het hoort na al die jaren nog steeds bij me. Ik heb het leren waarderen. De weidsheid ervan voelt bevrijdend; geeft ruimte, frisse lucht in de longen en nieuwe ideeën in je hoofd. De hemel is er nooit ver weg. Ik weet me er door God gezien, meer dan in de drukte van de stad waar je de lucht alleen goed ziet, als je je hoofd in je nek legt en dan zie je vanuit je ooghoeken nog gebouwen. Misschien hou ik daarom ook zo van het strand.

Prima dat december voorbij is. Het is een fijne tijd maar ook een soort winterslaap. Een periode van terugkijken, wegzinken in de melancholie van de top 2000 en je afvragen wat het nieuwe jaar zal bieden. Die bezinning is mooi en goed maar nu ook wel klaar. Tijd om met goede moed de hand aan de ploeg te slaan. Gewoon doen wat je moet doen, oppakken wat op je pad komt in het vertrouwen dat de hemel dichtbij is, waar je ook woont. Kijk maar omhoog of kom eens naar Noord-Groningen. Heel verfrissend om van tijd tot tijd een royale horizon te hebben.