Leven in een jong gezin met de goede herder

Ons kleine meisje bladert door een boekje over Noach. Ik hoor haar babbelen: ‘Mensen lachen, is zo gek. Boot in water, niet deze plek!’ Ze geeft de medeklinkers veel nadruk waardoor plek meer klinkt als plk. Of ik loop op straat, lekker in de zon met één hand aan de kinderwagen en aan de andere hand een dribbelend peutertje. En dan klinkt ineens naast mij:  'Soo blij, Soo blij!' en ik vul aan: want Jezus houdt van mij. Dat zing je dan zo op straat maar wat geeft het. Op een ander moment komt het minder goed uit. Als we bij de kassa staan van de supermarkt en er klinkt ineens een stemmetje van onderen: Jezus goed herder! Om nu tijdens het pinnen ‘Jezus is de goede herder’ aan te heffen gaat mij te ver. Ik lach haar dan maar even toe.

’s Ochtends gaat al vroeg de wekker. Nooit het apparaat met een stekker. Tegen de tijd dat die af zou kunnen gaan, liggen er al lang een jongetje en meisje tussen ons in. Het jongetje doet tevreden Hadadadada! en het meisje roept verrukt: Wakker! Volik! Daar wordt haar broertje dan nog blijer van want aandacht van zijn zusje is leuk. Als hij eens niet zo vrolijk in de box ligt spoort grote zus mij aan: mama kleedje pakken! Of ze zoekt een speeltje voor hem uit. Geduldig blijft ze bij hem staan tot hij het speeltje in handen heeft en roept dan: Ha! Pakt! Om hem vervolgens onder heel veel speeltjes te bedelven zodat ik hem toch even te hulp moet schieten. Soms is het even lastig. Als ik de ene aan het voeden ben en de andere moet ineens plassen. Protesterende baby in de box is het gevolg. Arme jongen! Maar ja, met een plasje op de grond ben je langer bezig.

Soms vraag ik me af hoe ik later zal terug kijken op deze tijd. De weken glijden voorbij gevuld met dagelijkse bezigheden rondom twee kleine kindjes. Nooit geweten dat ik met zo weinig uren slaap toekon maar het kan, want ik functioneer nog steeds. Schrijven of andere hobby’s zijn eigenlijk niet aan de orde. Contact onderhouden is ook wat lastiger. Overdag is er geen tijd voor en ’s avonds heb ik geen puf meer om achter het felle licht van een beeldscherm te kruipen. Het is intens. Intens genieten en intens bezig zijn met ogenschijnlijk triviale dingen. Tegelijkertijd is het hebben van kinderen veel groter dan ik kan overzien. Als ik eraan denk wat deze kleine mensjes nog moeten leren en kunnen meemaken zou je er bang van worden.

Geen idee hoe de maatschappij eruit ziet als ze volwassen zijn maar Jezus is de goede Herder. Ik hou het maar klein en richt me op een veilige en liefdevolle thuisbasis waar ze leren vertrouwen en de regenboog mogen zien.