Strijd

Onrustig is ons hart tot het rust vindt bij God. Deze zin van Augustinus staat op een huis aan de boulevard van Katwijk. Ik ben er vaak langs gefietst. Soms genietend van zon en zee, soms ook met de bedoeling mijn rusteloosheid bij de zee achter te laten. Rust bij God is niet altijd een gegeven. Onrustig kun je worden van het geweld in Irak. Hoe gaat zich dat ontwikkelen? Dan denk ik aan christenen die vanwege hun geloof de meest erge dingen moeten meemaken. Laat ze alstublieft ergens een veilig onthaal krijgen. Strijd raakt hen fysiek. Ze moeten een keuze maken: Soms op leven en dood. 

Laatst hoorde ik iemand op de radio zeggen dat de wereld nog nooit zo veilig is geweest als nu en dat we ons alleen maar onveiliger vòelen. Zijn bewering zal vast waar zijn maar berichten over geweld komen via de media nu eenmaal dagelijks onze woning  binnen. Wat is de toekomst van onze kinderen? vraag je je dan af. 

Afgelopen zondag hoorden we een preek over Marcus 13. Een tekstgedeelte dat ook niet direct bijdraagt aan een rustig hart. Ja, ik zie uit naar de komst van Jezus. Ik zie uit naar een eind van al het afgrijselijke onrecht dat op aarde gebeurt en zal doorgaan zolang de aarde bestaat. Maar ik vraag me bij het lezen van de tekst ook af hoeveel ergs er nog moet gebeuren voor Jezus terug komt. Zal het geweld ons ook heel fysiek raken?

Op dat moment realiseer ik me weer dat ik hier en nu op een heel ander niveau mijn eigen strijd te voeren heb. Een strijd tegen angst. Een strijd tegen slapheid; een strijd om voor het goede te kiezen elke dag weer. Die strijd is mij op dit moment gegeven. Wat er nog allemaal staat te gebeuren is niet belangrijk voor het leven van hier en nu. Op zo'n moment vind mijn onrustig hart weer rust bij God. Het is een aangevochten rust die je wel telkens mag hervinden.