Een klein meisje van drie met blonde krulletjes bidt elke
avond voor een baby uit onze kerk. Hij is geboren met een klompvoetje. Het verhaal heeft haar blijkbaar
geraakt en daarom bidt ze voor ze gaat slapen trouw voor dit jongetje. Zo’n kleine
peuter. Je denkt er niet aan dat ze voor je kan bidden. Haar gebed reikt echter ver.
Bidden is groots. Wij zijn als mensen niet in staat om met
iedereen contact te onderhouden. Het gaat boven onze macht iedereen te bemoedigen
of van alle mensen die in ons leven voorbij komen te weten hoe het met hen gaat. En als je wel met elkaar spreekt, kun je elkaar soms niet bereiken. Maar je kunt altijd bidden.
En er wordt heel veel gebeden. Laatst vroeg ik of iemand wilde bidden voor
keuzes die we moesten maken. Natúúrlijk! zei ze op een toon die aangaf dat ze
dat allang deed.
Als ik op straat loop, komt me soms iemand tegemoet die me
raakt. Waarom weet ik niet maar dan bid ik snel voor deze persoon. Het enige
lastige daarbij is dat er daarna weer iemand aankomt. Die persoon heeft me niet
direct geraakt maar wie zegt dat hij geen gebed nodig heeft? Vervolgens een
vrouw met een hoofddoek. Misschien kan zij ook wel gebed gebruiken, een man met
een rollator wil ik ook geen gebed onthouden, een vader met een kind voorop. Pff… wanneer is dit vermoeiend geworden?
Er wordt ook voor jou gebeden. We worden allemaal gedragen
door gebed. Soms van mensen waarvan we het totaal niet verwachten, waarvan we
het ook niet hoeven te weten maar we mogen er kracht uit putten. Op deze manier
zijn wij kleine mensen toch groot als levende stenen van Gods koninkrijk.
Reacties
Een reactie posten