Expats verbazen zich over de werkcultuur in Nederland, lees
ik in het Nederlands Dagblad. Meteen gaan mijn gedachten terug naar een intercultureel
misverstand dat ik niet snel zal vergeten. Ik werkte voor een redelijk elitaire
buitenlandse organisatie. In mijn bevlogenheid zag ik gelegenheid dingen anders
te doen. Beter. Dus plande ik een afspraak met de directeur. Goedgemutst ging
ik het gesprek in, me volstrekt onbewust van het oerwoud van conventies waar ik
me in begaf.
We zaten tegenover elkaar. Mijn baas achter zijn
mahoniehouten bureau met leren placemat, ik met mijn notitieblok op schoot. Een
kristallen karaf fonkelde in het licht. Ik deed mijn verhaal. Mooie idealen cirkelden duidelijk zichtbaar ergens
ter hoogte van de zon en ik ging ervan uit dat hij die ook voor ogen had. Daar
werkten we voor. Uiteraard was ik beleefd maar ik dacht dat ik ook vrij mocht
spreken. Alles ten dienste van Het Doel.
Na mijn verhaal werd het stil. Twee onsterfelijke woorden
volgden: “Point taken.” Point taken? In opperste verwarring probeerde ik te
peilen wat hij bedoelde. Ik kende het woord ‘point’. Ik kende het woord ‘taken’.
Maar waarom bleef het nu zo stil? Ik probeerde het nog eens in andere
bewoordingen maar alsof ik tegenover een robot zat, kreeg ik weer diezelfde code
te kraken. “Point taken Moos.” Ok, goed. Point taken dus. “Anything else?” Het
gesprek sijpelde nog even door voordat ik afdroop naar mijn eigen plek.
Die werkplek was een cubicle. Geen koloniaal bureau ofzo.
Wel je eigen koffiemok. Op die van mij stond in het Italiaans ‘wakker worden’.
Souvenir van een dienstreis naar Rome. Ze hadden er mokken met wakker worden, goedendag,
goedenavond en slaap lekker. Wakker worden had een heel kwiek gezichtje.
Starend naar de kop vroeg ik me oprecht af wat er was gebeurd.
Macht en hiërarchie worden in Nederland niet hoog
gewaardeerd, ons land kent een feminiene cultuur, dat had ik bij Schoevers al
geleerd. De Angelsaksische cultuur kent veel meer rangen en standen. Waar het
bij een Nederlandse organisatie van je verwacht wordt dat je je mening geeft
als dingen in de soep dreigen te lopen, viel dat hier niet onder mijn
taakgebied: Je geeft je baas geen tips en hij hoeft ook niet uit te leggen wat
hij doet.
Dit voorval is voor mij het ultieme voorbeeld van
cultuurshock. Ik had duidelijk een faux pas begaan. En mijn baas? Die heeft
zich op zijn minst verbaast over de werkcultuur in Nederland. Nou dat was dan
geheel wederzijds sir!
Reacties
Een reactie posten