Babyshow

Ik ben op weg naar de zwangerschapsgym. Het is de eerste les na de bevalling. De afgelopen tijd kwamen er regelmatig mailtjes voorbij met het nieuws dat er weer iemand bevallen was en nu iedereen een eigen baby’tje heeft, begint de na gym. Ik verheug me erop. Ik ben zo benieuwd naar de andere baby’s en de verhalen van de moeders. Maar meer nog dan dat, verheug ik me erop mijn eigen baby te showen. Ik weet nu al dat ik de leukste baby heb. Zo loop ik me onderweg naar de sportschool te verheugen.

In de gymzaal is het een drukte van belang. Een tiental kinderwagens als sta in de weg. Rondlopende moeders met al dan niet huilende baby’s. De kleintjes worden bekeken, vergeleken en bewonderd. De óóhs en ààhs zijn niet van de lucht. Ik verkneukel me bij de gedachte dat alle aanwezige mama's zich bij het vergelijken gelukkig prijzen met hun eigen baby. Iedereen is blij, beter kun je het niet hebben. Ik ben de enige met een meisje en zoals ik al vermoedde is er geen baby zo lief als de mijne. Na dat tevreden geconstateerd te hebben, ga ik zitten.

Om de beurt verhalen de moeders van hun ervaringen rond de geboorte. Iedereen luistert aandachtig tot er van mijn schoot ineens een heel duidelijk en niet mis te verstaan geluid klinkt. Alle hoofden draaien zich richting mijn schatje. ‘Oooh, en dat van de enige dame in het gezelschap’, roept een grapjas. Een ander zegt: ‘Ik dacht dat alleen jongetjes dat deden!’ Nou, nee dus. De smurrie zit zelfs op haar rug en ik kan meteen alles verschonen. Mijn meisje wordt er niet anders van. Tijdens het luier omwisselen schenkt ze me haar gulle baby lach. Je bent zo lief maar je timing was toch een beetje jammer, voor mama dan.