Moeder geeft les

Afgelopen zondag werden we na de kerkdienst uitgenodigd bij een gezellige familie. Hun huis is qua ligging het beste te omschrijven als het kleine huis op de prairie. Het was een eind rijden over onverharde wegen om er te komen maar dan ben je ook ergens. Een ruim houten huis met kapitaal uitzicht over de fris groene heuvels eromheen. De man is hobbyboer en heeft een garagebedrijf in de stad. Ze hebben schapen, kippen, bijen, paarden en varkens. Ze verbouwen hun eigen groentes. Hij jaagt regelmatig en slacht zelf. Ze zijn bijna zelfvoorzienend en doen slechts af en toe inkopen. Het klinkt te mooi om waar te zijn. Ja, het bestaat nog, ook in een westers land!

De vier kinderen krijgen thuis les van hun moeder dmv ‘homeschooling’. Er is een school in de stad maar dat is 40 minuten rijden. De moeder is verpleegster en dus niet als lerares opgeleid. Volgens haar is er echter zoveel lesmateriaal beschikbaar voor thuisonderwijs dat het geen enkel probleem is. Door de individuele aandacht gaat er ook veel minder tijd verloren en leren kinderen sneller. Het waren leuke kinderen. Helemaal niet schuw (dat verwachtte ik eigenlijk) maar ook niet opdringerig zodat er verder geen normaal gesprek te voeren is.

Ik vroeg of het geen zware verantwoordelijkheid is om de kinderen helemaal zelf te onderwijzen. “Dat is zo, kreeg ik als antwoord, maar is dat een reden om het niet te doen?” Ze willen hun kinderen graag het goede meegeven en zijn van mening dat kinderen op school te veel aan dingen blootgesteld worden die niet goed voor ze zijn. Mijn onderliggende vraag was eigenlijk: “Is het wel verstandig dat kinderen alleen door hun ouders onderwezen worden? Als ze van verschillende mensen les krijgen, leren ze toch veel meer dan twee mensen kunnen bieden?”

Wellicht missen kinderen een en ander als ze thuis geschoold worden. Maar kinderen die elke dag naar de crèche gaan en hun ouders slechts ’s avonds zien, als iedereen al moe is van een drukke dag, missen ook iets. Toen ik me dat realiseerde klonk het verhaal van deze ouders in Nieuw Zeeland zo mooi: Een gezin dat zoveel tijd samen door kan brengen, kinderen die een stevige basis meekrijgen en een goede band ontwikkelen.

Met spijt in mijn hart moet ik zeggen dat ik nooit op een afgelegen boerderijtje zou kunnen wonen. Het is te eenzaam. Ik ben Nederlander en niet gewend aan die grote afstanden. Toch vond ik het verhaal van de ouders en hun beweegredenen ontroerend mooi. Je zou willen dat het kon.