De dag dat Roos walvis at

De Japanse keuken biedt een overvloed aan tongstrelende smaakcombinaties maar ook genoeg gerechten die voor ons erg vreemd zijn. In Japan wordt nog walvis gegeten. Ik stond er niet echt bij stil tot er ineens een op mijn bordje lag. Nee, geen hele. Het eten is hier elke dag een complete verassing. Allerlei schaaltjes met kleine hapjes om uit te proberen.

De ober legt uit wat er op tafel staat. “Dit is tonijnkaak, zeewiersalade, rauwe vis, walvis. Sam en ik beginnen ongelovig te lachen. Walvis? Die rubberig zwarte blokjes? Hoe politiek incorrect kun je zijn? De ober heeft niets in de gaten of doet net of hij niets merkt en vervolgt: “Dit is een rauw ei, te gebruiken als dipsaus voor het wilde zwijn, misosoep, rijst, kwal..” De ober noemt nog een aantal gerechten maar ik kijk vol afgrijzen naar een schaaltje voor me. Geraspte kwal? Dit is echt te ver uit mijn comfortzone.

We maken een meerdaagse wandeling in het landelijke Wakayama en logeren in traditionele minshuku’s. Hier slapen we op matjes in tatamikamers en krijgen we lokale maaltijden geserveerd. Een unieke kans. We verbazen ons en genieten van de onbekende smaken. Er lijkt echter wel een zekere opbouw in te zitten. De eerste avond zijn alle hapjes heerlijk en volledig acceptabel. Elke avond komen er echter vreemdere gerechten bij tot het op de vierde avond ineens genoeg is. Lag het keerpunt bij de kwal? Ineens is het tè gek. Een paddenstoel waar je op blijft kauwen zonder dat hij weg te werken is? Weerzinwekkend.

Inmiddels zijn we in Kyoto aangekomen. Hier kiezen we ons eigen eten en daarom zitten we voor de verandering in Cafe Reims ‘high quality let your tastes sour’. Geen idee wat dat betekent maar de risotto is goed.

Oh, en de walvis smaakte verassend zoet. Voor de smaak van kwal verwijs ik graag naar Sam. Hij vond het niet eens zo vies, mompelde iets over selderijsalade.