Zoek de schildpad

Tahiti is kleurrijk, zowel boven als onder de zeespiegel. Onder water bevindt zich een heel andere wereld. Onbekend, aantrekkelijk en mysterieus. Je hoort er slechts je ademhaling. Vanaf de veranda kunnen we zo het water inlopen. Het koraal ligt voor de deur. In Australië heb ik destijds een cursus gevolgd om de planten en vissen op het koraal te leren herkennen. Maar je kunt ook gewoon de film ‘Finding Nemo’ zien want veel vissen die daar in figureren, zwemmen hier gewoon rond.

Sam heeft al twee keer een schildpad gezien. Opgetogen kwam hij boven om te vertellen hoe sierlijk kalm maar toch ook snel het dier zich voortbeweegt. Fantastisch! Ik heb nog geen schildpad gezien. Vanmiddag zat ik op de steiger terwijl Sam aan het snorkelen was. Ineens roept hij: “Er komt een schildpad jouw kant uit!” Vol spanning tuur ik naar het water terwijl Sam het dier volgt. Onder water ziet Sam natuurlijk veel meer ik vanaf de steiger, dus kijk ik vol ongeduld toe hoe hij blijft hangen. Dan komt zijn hoofd weer boven water. “Hij is aan het grazen”, klinkt het droog.

Zal ik het water in springen? Misschien jaag ik hem dan weg. Bovendien heb ik mijn waterschoentjes niet aan. Zonder schoentjes ins blauwe hinein te springen is weinig aantrekkelijk. Er leeft en groeit een heleboel onder de oppervlakte. Ik wacht even af maar Sam lijkt zo gebiologeerd dat ik er toch maar in plons en naar hem toe zwem. Inmiddels zijn we al een eindje van de kant. Snel wisselen we van duikbril. Ik steek mijn hoofd onder water om niets dan blauw te zien. We zijn in dieper water waar geen koraal meer is te zien en zelfs geen schim van een schildpad. Ben ik zo langzaam of is hij zo snel?

“Hij is er niet meer”, concludeer ik. “Je had direct moeten komen!” zegt Sam. Ik kan het niet ontkennen maar als je net lekker droog op een steiger zit dan, nou ja, ik had eerder moeten komen. Bij het omhoogklimmen haal ik nog snel een ronddrijvend plastic zakje uit het water. Schildpadden eten o.a. kwallen. Een plastic zakje dat in het water drijft zien lijkt een smakelijk hapje maar ze stikken erin. Dat heb ik dan weer op de Reef Teach les geleerd. Misschien laat hij zich uit dankbaarheid nog eens zien?