De opmerking uit mijn vorige blogpost (dat je uiteindelijk werkt om brood op de plank te krijgen) heeft twee verontwaardigde reacties opgeleverd. ‘Werken voor geld is niet ok. Je moet gààn voor je werk en er plezier uit halen’. Leuk om te horen. Het is een boeiend onderwerp en ik kom er graag even op terug.
Ik word altijd blij van mensen die trots zijn op hun werk en het met gedrevenheid doen. Het is inspirerend. Natuurlijk is hun werk niet altijd gemakkelijk maar ze halen er veel voldoening uit en willen er veel voor laten. Zij kunnen daarin veel betekenen. Met de baan die hen past, hebben zij een groot geschenk ontvangen.
De opmerking die ik aanhaalde kwam uit een heel andere cultuur. Ik vond hem verfrissend. Hij plaatste mijn westerse, hooggespannen idealen in perspectief. ‘Ik moet hard werken, ik moet met mijn talenten woekeren, ik moet iets betekenen’. Een heleboel ‘ik’ en een heleboel ‘moeten’. Het pas bij een maakbare samenleving: als je hard werkt kun je veel bereiken. Als je geen baan hebt, of een vervelende, ben je al gauw zielig of lui.
Er zijn veel mensen die geen werk kunnen vinden in de branche waar ze zich graag zouden ontplooien. Ze komen ergens anders terecht. Soms is het werk moeilijk, eentonig, of vervelend. Andere mensen hebben te maken met conflicten waardoor het werk zwaar wordt. Moeten deze mensen krampachtig proberen voldoening te vinden zodat ze niet werken voor de centen?
Plezier is pas aan de orde als aan heleboel andere behoeftes is voldaan. Wij maken ons geen zorgen of we morgen wel te eten hebben. Zelfontplooiing is een luxeprobleem. Er zijn mensen die alleen voor geld werken omdat een leuke baan buiten hun bereik is. Zij mogen trots zijn op wat ze doen want ze kunnen zichzelf onderhouden en wellicht ook nog weggeven. Dat is rentmeesterschap. Meer wordt niet gevraagd.
Ik word altijd blij van mensen die trots zijn op hun werk en het met gedrevenheid doen. Het is inspirerend. Natuurlijk is hun werk niet altijd gemakkelijk maar ze halen er veel voldoening uit en willen er veel voor laten. Zij kunnen daarin veel betekenen. Met de baan die hen past, hebben zij een groot geschenk ontvangen.
De opmerking die ik aanhaalde kwam uit een heel andere cultuur. Ik vond hem verfrissend. Hij plaatste mijn westerse, hooggespannen idealen in perspectief. ‘Ik moet hard werken, ik moet met mijn talenten woekeren, ik moet iets betekenen’. Een heleboel ‘ik’ en een heleboel ‘moeten’. Het pas bij een maakbare samenleving: als je hard werkt kun je veel bereiken. Als je geen baan hebt, of een vervelende, ben je al gauw zielig of lui.
Er zijn veel mensen die geen werk kunnen vinden in de branche waar ze zich graag zouden ontplooien. Ze komen ergens anders terecht. Soms is het werk moeilijk, eentonig, of vervelend. Andere mensen hebben te maken met conflicten waardoor het werk zwaar wordt. Moeten deze mensen krampachtig proberen voldoening te vinden zodat ze niet werken voor de centen?
Plezier is pas aan de orde als aan heleboel andere behoeftes is voldaan. Wij maken ons geen zorgen of we morgen wel te eten hebben. Zelfontplooiing is een luxeprobleem. Er zijn mensen die alleen voor geld werken omdat een leuke baan buiten hun bereik is. Zij mogen trots zijn op wat ze doen want ze kunnen zichzelf onderhouden en wellicht ook nog weggeven. Dat is rentmeesterschap. Meer wordt niet gevraagd.
Je kunt niet van iedereen verwachten plezier te hebben in zijn werk. God geeft niet aan iedereen dezelfde cadeaus. Maar dat Hij geeft is zeker.
Ik zie de piramide van Maslow terug in je verhaal ;)
BeantwoordenVerwijderen