Geen kaarten uit Madrid

“Als we getrouwd zijn, kan ik je geen kaarten meer sturen van ver weg, want jij bent er altijd bij.” Dit zei Sam vandaag ineens. Lang voordat we een relatie kregen, stuurden we elkaar al kaartjes of sms-jes als een van beiden het land uit was. Ik heb Sam talloze keren gebeld vanuit Straatsburg of Brussel. Soms laat in de avond om te vertellen wat ik nù weer had meegemaakt.

Eén avond zal ik nooit vergeten. Het was tegen elf uur ’s avonds en ik was op weg naar mijn hotel. Die avond zou ik slapen op een cruiseschip. Tijdens de wintermaanden deed het schip dienst als hotel. Het ontbijt was er minstens zo goed als in het Europees Parlement (en dat wil wat zeggen), dus ik logeerde er graag. ’s Ochtends was het een half uurtje lopen naar het EP, door een prachtig park met exotische dieren. Een heerlijk begin van de dag. ’s Avonds was de buurt echter minder plezierig.

Ik had een taxi genomen naar de locatie. Bij het schip aangekomen, vertelde de receptioniste me dat dit schip rond middernacht zou vertrekken. Ze hadden me naar de verkeerde plek gestuurd. Daar stond ik dan. Op een verlaten parkeerterrein buiten de stad. Meteen een taxi bellen. Wachten. Stilte. Een half uur ging voorbij maar er kwam geen taxi. Nog maar eens bellen. Later hoorde ik dat taxichauffeurs niet graag naar die hoek reden. Het was een ‘quartier penible’.

Er verstreek bijna een uur en ik begon de situatie langzamerhand verre van aangenaam te vinden. Ik had mijn collega kunnen bellen. Die logeerde veilig in het hotel waar hij altijd sliep. Hij had zo zijn routines waar hij niet graag van afweek. In de bedden van zijn hotel hadden echter al te vaak, te zware mensen geslapen. Mij niet gezien in die doorgezakte bedden. Hoewel ik op dat moment wel wat had gegeven voor zo’n slaapplaats.

Ik belde Sam en heb een hele poos met hem aan de lijn gehangen. Op de een of andere manier voel je je minder onveilig als je in gesprek bent met iemand, al zit die persoon zo’n duizend kilometer verderop. Uiteindelijk is er een taxi gekomen en ben ik bij het juiste schip aangekomen. Toen ik eindelijk in mijn hotelkamer was, heb ik Sam natuurlijk gebeld voor een nabespreking.

Die kaartjes, sms-jes en telefoontjes van ver weg zijn een kostbare herinnering, in meer dan één opzicht. Ik realiseer me nu dat we toen al veel hechter waren dan ik destijds besefte.