Na een lange dag, kom ik thuis van mijn werk. Moe steek ik de sleutel in het slot. Gedachteloos stop ik een maaltijd in de magnetron. Terwijl het apparaat zijn best doet, zet ik de tv aan. Nu even helemaal niets. Er staat een comedy op het menu. Tijdens de maaltijd kijk ik mijn gedachten weg. De ene serie sluit naadloos aan op de volgende; Friends, Will & Grace, According to Jim etc. Voor ik het in de gaten heb, is het half tien. Als ik naar bed ga flitsen reclameflarden, semispitsvondigheden en gebeurtenissen van de dag door mijn hoofd.
Waar is de avond gebleven en wat heb ik gezien? Waar is mijn hoofd mee gevuld toen het helemaal leeg was? In bijna al deze sitcoms gaat het erom elkaar op de korrel te nemen. Je lacht erom. Maar er komt weinig echte vriendschap bij kijken. Zou je die vorm van humor overnemen als je er dagelijks aan blootgesteld wordt? Wat doet het op de lange termijn met je geest als die voortdurend wordt gevuld met dit soort prikkels en je te moe bent om het je echt te realiseren?
Ik heb wel eens gelachen om iemand die haar tv achter deurtjes had verstopt zodat niet te zien was dat ze een tv had (want dat kon eigenlijk niet). Toch heeft de tv wel iets donkers. Het slokt je tijd op en ‘time is the stuff that life is made of’ zei Benjamin Franklin ooit. Iemand die elke avond in het theater te vinden is, moet wel een groot fan zijn maar iemand die elke avond tv kijkt doet dat ongemerkt.
Ik heb mijn toestel een half jaar geleden weg gedaan. Gewoon om te zien wat het met me doet. Gek genoeg mis ik het niet eens. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik rond die tijd ben begonnen met bloggen. Wel vind ik het heerlijk om af en toe tv te kijken, gewoon omdat je zin hebt een programma te volgen. Verder kun je op uitzending gemist programma’s terug kijken als je die echt wilt zien.
Zo hebben wij laatst de Pelgrimscode gevolgd. Een leuk programma van de EO over een groep mensen die van Istanbul naar Jeruzalem reist en onderweg allerlei opdrachten moet uitvoeren. Niet geestdodend maar inspirerend. Het programma is al afgelopen maar op internet kun je het nog steeds volgen. Ik sluit niet uit dat er ooit weer een tv komt. In elk geval wil ik niet meer tv kijken als in de tijd voor mijn burnout. Tv kijken zoals je een voorstelling bezoekt; omdat het je de moeite waard lijkt.
Reacties
Een reactie posten