Wilt u een gratis krul?

Trouwen is big business. Dat blijkt wel op de Love and Marriage beurs in Rotterdam. Bij binnenkomst komt er meteen een haarstylist op ons af; “Vindt u het leuk als ik u laten zien wat u met uw haar kunt doen?” Dat lijkt me leuk. Ze zet één krul in mijn haar. “Deze krul blijft perfect zitten tot u uw haar wast”. Hartelijk dank, denk ik. Het is een prachtige krul maar bij mijn verder steile koppie blijft hij toch wat buitenissig.

Bij een andere stand vraagt iemand wat voor vijl ik gebruik voor mijn nagels. ‘Euh,.. geen?’ Ze legt uit dat handen erg belangrijk zijn voor de foto’s “Zal ik uw nagels een behandeling geven?” Dat is goed. Ze begint de nagels van mijn hand te lakken. Ik geef toe dat het er mooier uitziet dan mijn ongelakte hand. “Kunt u die hand ook nog even doen?” Nee, dat kan niet want ze lakt slechts een hand. Tenzij ik besluit haar producten te kopen. Hartelijk dank, denk ik nogmaals. Ik heb nu welgeteld een krul en vijf gelakte nagels. What’s next?

Uit de volgende stand komt een ijverige trouwambtenaar gedoken. Hij wil wel even met ons oefenen. Ik heb inmiddels een gezonde argwaan ontwikkeld en zeg dat dit niet hoeft. Maar de man is niet te stoppen. Hij heeft al twee beursgangers als getuigen opgetrommeld en begint te oreren. Sam trekt een brede grijns. Ik zeg nogmaals, wat harder nu: “Ik ga niet voor de grap even ‘ja’ zeggen”. De ambtenaar blijft er vrolijk onder maar hij zwaait vervaarlijk met zijn grote, houten hamer. We maken ons uit de voeten voor er ongelukken gebeuren.

Met het bezoek aan de beurs zijn de voorbereidingen voor onze trouwdag geopend en dat gaf ons een feestelijk gevoel. We hebben een plezierige dag gehad en veel gelachen. Ik heb verder geleerd dat voor een standhouder mooie tasjes het halve werk zijn. Tasjes maken nieuwsgierig en bezoekers vragen zich af waar ze het kunnen krijgen. De inhoud is echt van ondergeschikt belang. (Of geldt dat alleen voor mij?) Een andere conclusie is dat voor wie betaalt alles mogelijk is. Wie niet betaalt, krijgt één krul.