Er was eens... of toch niet?

Hij wandelt door het gebouw alsof het zijn eigendom is. Onze gids in een oud Engels kasteel. Met zijn gekreukte, perkamenten huid en stakerige stelten doet hij denken aan de oude bankier in Mary Poppins. (’Father died laughing’). Zijn lange benen lijken hem met moeite te dragen. Gaat hij vallen of zet hij gewoon een stap? Hij draagt een smoezelig linnen pak van onbestemde kleur. Het slobbert om zijn magere lichaam. Zijn miezerig dunne stropdasje kan de aardappel in zijn keel niet verhullen. De dunne plukken haar zijn in een scheiding gelegd maar gaan verder hun eigen weg.

Zodra hij zijn mond open doet, rolt er geaffecteerd Engels uit op gedempte toon. Een echte Engelsman van de oude stempel. In het begin is hij moeilijk te verstaan. Op monotone toon gaat het van: Do take a look at the clocks above the fireplace they are…. ‘ Ik zet me schrap voor een lange rondleiding. Dan blijkt hij toch te boeien op een scherp grappige manier.

Hij vertelt een sappig detail over een voormalige bewoner – but lets not dwell on that, she was a lovely person, bless her. Uit alles blijkt zijn liefde voor het kasteel en zijn bewoners. Het klinkt alsof hij de eigenaren goed kent. Aan zijn manier van doen zou je denken dat hij elk weekend polo speelt en het nog steeds onverteerbaar vindt dat de vossenjacht is afgeschaft. Ik had graag een foto van hem willen nemen. Maar dat vond Sam indiscreet. Jammer, want het was een prachtig figuur.

’s Avonds laat ik, liggend in mijn slaapzak, alles bezinken. Zijn gebit paste niet in het adellijke plaatje. De tandheelkunde is in Engeland niet zo breed beschikbaar als in Nederland. Misschien kan hij zich geen gebit veroorloven. Mogelijkerwijs ook geen nieuw pak. Een strijkijzer is buiten zijn bereik. Van een eigentijdse stropdas kan hij slechts dromen. Misschien schuifelde hij zo onevenwichtig omdat hij een slok op heeft. Was hij zo mager en bleek omdat hij leeft van witte bonen in tomatensaus? Dit is echt heel naar. Vooral omdat ik hem geen fooi heb gegeven. Vooral omdat niemand hem een fooi heeft gegeven.

Ik lig te draaien in mijn tent. Wie zei dat vakantie ontspanning is?

Reacties

  1. Moos,

    Zo ken ik je weer. Altijd bezorgd en betrokken op de ander. Een mooie eigenschap maar denk ook eens de andere kant op als je wilt
    Misschien wilde hij wel geen nieuwe gebit omdat hij eigenlijk pap het lekkerste vind wat er is. Wie heeft daarvoor een gebit nodig??
    Mogelijker wijs zat het pak wel zo lekker dat hij nooit meer iets anders aanwil en vind hij stijken maar overbodige tijdsbesteding en vindt hij die eigentijdse stropdassen van tegenwoording meer een nachtmerrie dan een droom. Misschien leek hij zo onvenwichtig te schuifelen omdat hij vol vreugde en verwachting van het ene naar het andere been hopte omdat hij staks weer zijn nieuwe modeltreintje kon testen. Msschien was hij zo mager en bleek omdat hij altijd op zolder met die treintjes speelde en zoveel plezier had dat hij zelden buiten kwam en geen tijd had om te eten. Het is helemaal niet naar omdat hij weet dat iedere fooi die hij ontvangt toch voor zijn erfgenamen zal zijn omdat hij al voldoende geld heeft.

    Misschien .... Het is een fantastisch woord. Je kan er alle kanten mee op. Zowel de nare als de leuke. Daarom is gewoon genieten van dat mooie mannetje denk ik het beste wat je kan doen. Zowel voor jouw as for this lovely gentleman,

    Want weet je Moos. Echt naar is het pas als je niet meer van deze kleine dingen kunt genieten.
    Maar dat hoef ik je eigelijk niet te vertellen, toch??

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha, ha! Wat een leuke reactie. En zo waar! Het laat het mannetje ook volledig in zijn waarde. Bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten