Wat september vertelt

Hoe vaak hebben we vandaag deze weg gereden? Drie keer, vier, vijf keer? Het is een stille september zondag. Warme zonnestralen schijnen over fietsers, joggers, auto’s, reclameborden. Normaal gesproken word ik heel blij van deze septemberdagen. Er gaat zoveel rust vanuit. Het maakt me soms ook vreemd weemoedig als een diep verlangen naar .. Ja, wat eigenlijk? Naar meer van die rust naar iets dat hier nog niet is.

Vandaag is zo’n septemberdag. Maar rustig is het niet. Van buiten lijkt alles gewoon. Toch is er niets gewoons aan deze dag. Er is een moeder weggevallen. Na een intensieve periode van ziekte. Met bevend hart rijden we over de bekende weg naar het ziekenhuis. Voor de laatste keer. De tijd is stilgevallen. Bomen bewegen, de wereld draait maar het is als een film waar we naar kijken.

Aarzelend lopen we de bekende ziekenhuiskamer binnen. Stille hoop die meteen vervliegt. Ze is ons in luttele seconden al ontglipt naar de hemel. Het lichaam dat er ligt is slechts een wassenbeeld van wie ze was. Het leven is er uit. Zo dun is de scheidslijn met de hemel dus. Hij lijkt zo onbereikbaar maar in minder dan een seconde heb je het leven met alle aardse lasten al achter je gelaten.

De steriele kamer op de intensive care lijkt in schril contrast met de gouden septemberglans buiten. Maar dit is slechts schijn. De afgelopen week, toen steeds duidelijker werd dat haar tijd hier op aarde voorbij was, veranderde er iets op de IC. Haar gezicht kreeg een vredige uitstraling. Ze wist dat ze binnenkort haar hemelse Vader zou ontmoeten. Ze zou de eeuwige rust ingaan. Die rust was op haar gezicht te zien. Een rust waarvan ons najaar een afspiegeling is.

Wij zijn nog hier. Onze taak hier op aarde is nog niet voorbij. Leegte, intens verdriet om verlies. Maar we mogen ons vasthouden aan de Schepper van de seizoenen. De zomer is oud geworden. De zon laat haar laatste warme stralen zien. Stil maar, wacht maar. Alles wórdt nieuw!