Puppy in huis

“Mogen we de hond meenemen?” vroeg mijn schoonzusje die op bezoek zou komen. Ze hebben net een pup in huis en ik was erg nieuwsgierig naar het beestje. Als we op straat lopen wijs ik Sam regelmatig op een hondje dat met zijn baasje buiten loopt. “Moet je dat hondje zien, lekker kwispelend en enthousiast rondkijkend” Puppies zijn helemaal vertederend dus het leek me aardig als die meekwam.

Bij binnenkomst kwam er een enthousiast diertje mee. Een nieuwsgierig draaiend koppie, pootjes die van enthousiasme uitgleden op het parket. “Is het goed als hij losloopt?” Ik heb geen ervaring met honden in huis maar het leek me wel ok. Wist ik veel. Zodra hij los was stormde hij verbazingwekkend doelbewust op een chocoladetaartje af. Mijn vader, die zijn gebakje in gevaar zag, viste hem razendsnel voor zijn neus weg. Anders was het met één slobberende hap weg geweest.

’s Avonds tijdens het eten rook ik een vreemde, onaangename geur. Ik keek argwanend links van me, naar Sam. Die zat onschuldig voor zich uit te kijken. Ineens voelde ik iets aan mijn teen. Hondje zat onder de tafel en had blijkbaar iets verkeerds gegeten. “Hij heeft last van zijn darmpjes”, verklaarde mijn schoonzusje. Ik dacht dat alleen kinderen dat hadden. Als ik dan toch de vergelijking door mag trekken. Hondjes moet je zien maar niet horen (en ook niet ruiken en voelen) wat mij betreft.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dieren heel vermakelijk vind en heerlijk fotogeniek zolang ze een meter afstand in acht nemen. Zodra ze die afstand overbruggen is het voor mij niet prettig meer. Hoe vertederend ze ook zijn. Zo legde hondjelief bijvoorbeeld zijn kop in mijn schoot en keek me met zijn grote puppieogen vragend aan. Aààh… koedie-koedie. Maar toen hij zijn kop optilde had ik grote slijmplekken in mijn broek. Ieuw! En als hij boven mijn kopje thee zit te ademen, wil ik echt heel graag een en ander afwassen. Ja, zo ben ik dus.

Een hondje is voor mij duidelijk niet weggelegd. Jammer, want ze zijn zo lief. Alhoewel, Sony had toch zo’n robothondje? De Aibo. Dat is misschien iets voor mij. Tot die tijd blijf ik gewoon genieten van de hondjes op straat. De baasjes hebben geen idee dat ze mij daarmee ook een plezier doen. Wel de lusten maar niet de lasten.