Nooit gedacht dat mijn fietsenmaker wel een boek zou kunnen schrijven. Nu moet ik toegeven dat onze conversatie zich beperkt tot: 'Goedemorgen!' 'Goedemoggâh'. 'Een dagkaartje alstublieft'. 'Alstublieft, een dagkahtje foah meffrâh'. 'Dankuwel'. Niets om over te schrijven. Ik zal in zijn boek niet genoemd worden. Onze wegen scheiden zich daarna om aan het eind van de dag weer even bij elkaar te komen voor de betaling en het ophalen van de fiets.
Iedereen heeft wel een verhaal. Je komt elke dag zoveel mensen tegen. Sommige heel vluchtig, gewoon gezichten op straat of in de winkel. Andere wat minder vluchtig, collega's bijvoorbeeld. Van de buitenkant ziet het er prima uit. Al die mensen komen elkaar tegen. Ze zijn soms op elkaar aangewezen. Allemaal kijken ze naar elkaar vanachter hun eigen brillenglazen met hun eigen geschiedenis en hun eigen vooroordelen. Geen wonder dat er zoveel misverstanden ontstaan. Een wonder eigenlijk dat het nog zo vaak goed gaat.
Nee, we hoeven niet alles van elkaar te weten. Daar zou het bijzonder zwaar van worden. Het begint waarschijnlijk met te bedenken dat ieder mens genoeg meemaakt om een boek te kunnen schrijven. Ieder mens is dus intrigerend, de moeite waard en per definitie niet zoals ik. Zo heb ik vandaag nog iets geleerd van mijn fietsenmaker. Misschien moet ik mijn eigen brillenglazen maar eens poetsen voor een frisse blik.
Een belangrijke les. Ik denk dat heel Nederland dat eens zou moeten doen. Dan zouden we mogelijk wel een verkiezingsuitslag hebben gekregen waarbij het land beter te besturen is.
BeantwoordenVerwijderen