Tijdens een uitwisseling in Avignon volgde ik 3 x 4 uur fotografie per week. Geen straf. Ironisch genoeg lazen we voor een ander vak het boek ‘Un art moyen’ van de Franse filosoof Bourdieu. Zijn stelling was dat de lage klasse alleen kiekjes maakt van gezinsleden om het heden te bewaren. De middenklasse beschouwt fotografie als kunst en doet daar navenant ingewikkeld over. De bovenklasse is alleen geïnteresseerd in schilderkunst. Toch is het een groot compliment als een schilderij ‘net een foto’ is. Het was een interessant boekje. Al vond ik het als Nederlander wel ongemakkelijk om de samenleving zo radicaal in klassen op te delen.
In elk geval besloot ik nooit gezinskiekjes in de woonkamer te hangen. Dat heb ik lang volgehouden. (Raad wat ik kreeg voor moederdag.) 20 jaar later neem ik sowieso minder tijd voor een foto. Ik denk dat fotografie ook enorm veranderd is. Iedereen heeft een smartphone waarmee je elk spontaan moment kunt bevriezen. Wat zou Bourdieu daarvan zeggen? Mijn serieuze fototoestel neemt een halve rugtas in beslag. Hij moet het vaak afleggen tegen drinkflesjes, besmeerde bolletjes etc. Ik fotografeer nu vooral onze kinderen. Fotograferen is voor mij schoonheid en momenten vastleggen. Dat is niet veranderd. Alleen het onderwerp van mijn fascinatie is veranderd.
Ik ga graag naar een fotomuseum. Ja fotografie is kunst. (Ben vast een echte middenklasser. Blijft een raar woord in het Nederlands.) Hopelijk mogen we binnenkort weer. De kinderen neem ik niet mee. Foto’s kunnen genadeloos zijn. Geen ontkomen aan het beeld dat je voorgeschoteld wordt. Schilderkunst is minder direct. Ik ben het type moeder die de rauwe randen van het leven graag bij mijn kinderen weghoudt. Ook het type dat haar kinderen zou vertellen dat reizen niet zo nodig hoeft (’t Is hier ook mooi).
Reacties
Een reactie posten