Het leek zo’n leuk project. Een crème maken van goudsbloemen (Calendulacrème). Een plan dat ik al een aantal jaren in mijn achterhoofd had. Een aantal jaren? Waarom zo lang? Geen idee. Feit is dat we dit jaar goudsbloemen in de tuin hebben. Die bloemen hield ik nauwkeurig in de gaten en zodra ze echt mooi werden, maakte ik ze een kopje kleiner om ze te drogen.
Speciale olijfolie gekocht van goede kwaliteit. Eén vijfde van de fles ging meteen op. Ik vraag me regelmatig af of zelf maken eigenlijk voordelig is. Plezierig is het doorgaans wel. De blaadjes 20 minuten zachtjes koken in olie. Olie heeft toch een ander kookpunt dan water? Had ik nu maar beter opgelet bij scheikunde. Olie kan ook verbranden toch? Zachtjes koken dus. Er gebeurt weinig. Toch wat meer power. Een vreemd getik is het resultaat. Deksel eraf en wat volgt lijkt nog het meest op een explosie. De, inmiddels pikzwarte, calendula is een meter verderop nog te vinden. Hoezo zachtjes koken? Hoezo gemakkelijk? Wat een bende. Geen brand, count your blessings, maar wie wil er nog calendulacrème maken met gevaar voor uitslaande brand.
Ja, ik dus. Een idee dat ik al jaren in mijn hoofd heb, is niet zomaar weg. Het zou toch gemakkelijk moeten zijn. Daarbij heb ik niet voor niets stelselmatig die boemen geplunderd. Poging twee dan maar. Met goedkope olijfolie deze keer (geen extra vierge!) en op lage temperatuur. Het duurt lang maar uiteindelijk is de bijenwas gesmolten, de vloeibare substantie in een donker potje gieten. Het stolt snel en ziet er zowaar goed uit. Ok, de structuur is nogal vast maar àls je dan wat op je vinger krijgt, voelt het wel lekker op de huid. Toch meegenomen.
Reacties
Een reactie posten