Sy fine wat út

‘Ik heb geen zin in wandelen! Zeker niet in de regen!’ Jo is vrij duidelijk als we de auto uitstappen. Ach, dat beetje regen geeft het Blôde fuottenpaad gewoon een extra element. ‘Blôde’ klinkt Gronings en ‘fuotten’ klinkt Fries. We zijn dan ook in het grensgebied van beide provincies. Ik ben met drie talen opgegroeid. Als kind hoorde ik elke dag naast het Nederlands ook Gronings en Fries.

‘Sy fine wat út tsjintwurdich’, (Wat ze al niet verzinnen tegenwoordig) zou Beppe gezegd hebben, bij het horen over een blotevoetenpad. Maar het is verbazingwekkend wat een wandeling op blote voeten met je doet; Jo is na vijf stappen totaal vergeten dat hij niet wilde wandelen: ‘Dit is leuk!’ roept hij. ‘Dit is te erg!’, reageert Mae die nog op haar tenen door het sponzige gras loopt. ‘Te erg? informeert haar broer, Erger dan beroofd worden?’ ‘Wij gaan op berenjacht!’, lacht Sam tegen ons peutermeisje. Die staat meteen stil en kijkt hem aarzelend aan:’Ganeme op bedejacht?’ Na het lezen van het boekje ‘Wij gaan op berejacht’, wil zij beslist níet op berenjacht. ‘Kijk! Mijn voeten lijken wel van chocola, griezelt Mae maar ze heeft zich aan de zompige ondergrond overgegeven en haar ogen stralen. Broer en zus rennen vooruit. Wij gaan wat langzamer met de kleine meid.

‘Pas op hoor! Waarschuwt een moeder tegen haar zoontje. Dit gat is best diep ‘der is krekt een jonkje ien fallen’. Dat jonkje is natuurlijk krekt ons jonkje en als we hem inhalen, ziet hij er inderdaad vrij groezelig uit maar hij vindt de wandeling véél te kort. ‘Wat is eigenlijk het nut van een blotevoetenpad?’ informeert hij bij zijn vader. ‘Het nut? Vond je het leuk?’ ‘Ja!’ ‘Nou, dan was dat het nut!