Het was op
een warme slaapzaal in een jeugdherberg van Athene. De klok was de twaalf uur al
gepasseerd maar het licht was nog aan. Een Japanse reiziger was bezig haar tas
opnieuw in te pakken. Mijn reisgenoten sliepen al lang. Ik vond dat ik ook
gewoon moest kunnen slapen. Niet dat ik het erg vond om wakker te zijn. We
waren met de trein naar Griekenland gereisd, veel beter kon het wat mij betreft
niet worden, maar ik vond het gewoon vervelend van mezelf dat ik wakker bleef.
Bijna aanstellerig. Kom op zeg! Als zij kunnen slapen met het licht aan dan kun
jij dat toch ook. Doe niet zo moeilijk. Toch ben ik pas in slaap gevallen nadat
het meisje er genoeg van had en het licht uit deed.
Twee jaar
later in Australië. Acht dagen door hartje Outback in de zomer met temperaturen
van 40+. Om vijf uur opstaan voor een vijf uur durende wandeling met drie liter
water op je rug. Ik herinner me hoe mijn handen pijnlijk opzwollen. (Je wasgoed
was wel binnen vijf minuten droog.) ’s Nachts in de tent met zware hoofdpijn van
de hitte en de zon. Hoe extreem het was en hoeveel het van me gevraagd had,
merkte ik pas bij terugkeer in de stad. Bij aankomst in de jeugdherberg, viel
ik midden op de dag, met mijn rugzak nog op, in slaap op de bank van de gemeenschappelijke
ruimte.
Je zou toch denken
dat ik er na die week wel klaar mee was. Maar na enige tijd kreeg ik het rampzalige
idee dat een kampeertocht van een maand door de woestijn echt een unieke ervaring
zou zijn. En ik zou geboekt hebben als niemand me had gevraagd of ik eigenlijk
zin had in die reis. Misschien raar, maar die vraag was niet bij me opgekomen. Ik
zag er tegenop maar dat maakte niet uit. Ik zou ervan leren. Sterker worden. Dit
moest ik kunnen. Na die opmerking wist ik plotsklaps: Nee, ik wil helemaal niet
gaan. Ben je gék? Een week was al erg genoeg. Waarom denk je dat daar niemand
woont?
Terug naar de
treinreis door Europa. Later vertelde de vriendin waar ik mee reisde dat ze nog
wist hoe ik mijn ijs at in Italië. Als zij haar ijsje al op had, was ik nog elk
hapje aan het proeven. Ze wilde er net zo lang van genieten als ik deed. Het heeft
lang geduurd voor ik in de gaten kreeg dat ik dingen vrij intens beleef en
verwerk. Jarenlang zag ik dat als zwakte en ik had een enorme
drive die te overwinnen. Daar heb ik voor betaald met een zware burnout
die achteraf absoluut onvermijdelijk was. Triviale voorbeelden als slapen met
het licht aan en het eten van een ijsje blijken later exemplarisch te zijn.
Reacties
Een reactie posten