Het andere gezicht van Corona

Zes weken lang niet naar school of naar je werk. Een unieke situatie vertel ik aan de kinderen. (Tenminste, ik hoop dat het een unieke situatie is want anders is het wel heel erg mis.) Ik hoopte vroeger dat de school nog eens af zou branden. We zongen daar zelfs een liedje over. Voor wie nu fronst: Dat had de legendarische meester M ons zelf geleerd en we zongen het met verve in de klas, alsof het ook echt ging gebeuren als je maar hard genoeg zong. Mijn ouders zeiden nuchter dat we in geval van brand gewoon naar een noodgebouw zouden gaan.

Onze kinderen mogen nu hun schoolwerk maken aan de zonovergoten keukentafel. De eerste week lijkt het alsof ik iedereen tegelijk moet helpen maar na een poosje weten we allemaal ongeveer wat er van ons verwacht wordt en werken we best prettig. Sam werkt boven aan een in allerijl aangeschaft bureau met stoel. Af en toe glipt Bibi naar boven terwijl papa net in een videovergadering zit. Stiekem maak ik niet al te veel haast om haar te halen. Als trotse moeder verbeeld ik me dat het best gezellig is als daar ineens een nieuwsgierig peutertje in beeld verschijnt.

Al die weken was het mooi weer. Geen enkele regenmiddag. ‘s Middags spelen de kinderen naar hartenlust buiten met kinderen uit de straat. Misschien zijn ze nog nooit zo gezond geweest. Onze kinderen zijn de enigen uit de straat die niet naar de school om de hoek gaan en dat zorgt toch voor afstand. Met de Coronacrisis leek dat verschil weg te vallen. De kinderen spelen ontzettend leuk samen en de banden met volwassen buurtbewoners worden daarmee automatisch warmer. Niemand buitenschoolse opvang, musicalles, dansles, zwemles of paardrijden (wel online muziekles); alle kinderen in de speeltuin (of in onze tuin) vanaf het middaguur tot het avondeten.

Het is zoveel rustiger als je niet telkens activiteiten elders hoeft te bedenken. Dit meer basale leven is op allerlei vlakken een verademing. Na de meivakantie gaan Mae en Jo weer twee dagen per week naar school. Het had van mij nog niet gehoeven. De tijd die we samen hadden vond ik niets minder dan een cadeau. Ik weet eigenlijk niet of ik dit mag zeggen. De Coronacrisis heeft twee gezichten zei een vriendin. Ik schets nu een wel heel luchtige kant van de korte termijn, en wil niets afdoen aan de ernst van de situatie. Hoe het verder zal gaan? Niemand die het nog echt weet. Deze bijzondere periode is na de meivakantie deels voorbij en dat is vooruitgang. We blijven roeien met de riemen die we hebben en ik blijf bidden dat in deze periode veel mensen naar boven kijken (ook als ze dat lang niet gedaan hebben) nu de rook optrekt van jarenlang onwankelbare zekerheden.