We hebben ons avondeten op. Mae en Jo lezen sinds kort mee
uit hun eigen bijbel. Jo met zijn vinger bij de tekst. Niet te snel lezen want
dan raakt hij de draad kwijt. Dan is het tijd om te zingen. Deze week is dat het eerste vers van psalm 19. Mae trekt een gezicht. ‘Ik vind dat een beetje
een gekke psalm’. ‘Wat grappig dat je dat zegt, reageer ik. Ik vond het vroeger
namelijk een heel bijzondere psalm’.
‘Weet je nog de kerk waar je neefjes naar toe gaan? Daar
ging ik vroeger ook naar toe. Toen ik ongeveer zo oud was als jij, zat ik vaak
aan het einde van de bank bij het gangpad. Ik leunde tegen de gekrulde vissenstaart
die uitgesneden was als armleuning. Vaak keek ik naar de andere vissen in de
rij. Allemaal dezelfde kant op, allemaal dezelfde vorm. Maar als psalm 19 opgegeven werd veerde ik op en keek opzij naar de andere
kant van het gangpad. Daar zat een grote jongen tegen de vissenstaart. Zo'n vijf jaar ouder dan ik en dat was groot. Hij zong altijd extra hard bij
psalm 19. In mijn herinnering vooral bij vers vier. Daardoor werd psalm 19 voor
mij een heel coole psalm die je gewoon extra hard hoorde te zingen. En in mijn
herinnering zong de hele gemeente bij het vierde vers uit volle
borst’. (Of is dat alleen mijn herinnering?)
Mae kijkt me met glimmende ogen aan: ‘Kun je dat verhaal
nog eens vertellen?’ Zo lief dat ze dat vraagt. Maar eh, nee. Dat is nou het
verschil tussen mij en een youtube filmpje. 'Een aantal jaren later ging je oom
bij sommige liederen trouwens ook heel hard meezingen. Oma keek dan trots; Ik gegeneerd. ‘Je kunt toch ook normaal, beschaafd zingen. Waarom zo hard?’
Van mijn ouders mocht ik dat dus echt niet zeggen. (Ik vind het postuum trouwens ook erg dat ik daar aanmerkingen op had. Kinderen die oprecht meezingen moet je niet afremmen). Gods lof zingen in de kerk kan
zo krachtig zijn. Soms is het zingen in de kerk vrij tam. Kunnen we daar geen
gemeentelijk zanglesje tegenaan te gooien? Maar regelmatig waait er ineens een vleug bezieling door
de kerk. Je voelt ter plekke dat er iets bijzonders gebeurt en de hele gemeente lijkt opgetild in haar zang. Misschien moet je het zingen een mysterie laten. Hoeveel kracht ervan
uit gaat, zullen we misschien in de hemel pas echt begrijpen.
Daarom vind ik het ook belangrijk om aan tafel te zingen.
(Niet omdat het altijd mooi klinkt.) Het is ook een investering; Door te zingen
blijft de tekst beter hangen. De woorden kunnen bij je opborrelen op momenten
dat je die nodig hebt.
Reacties
Een reactie posten