Jongetje en meisje lopen aan weerskanten van mij. Sam
loopt achter de buggy. Vroeger hadden mensen nog geen douche hè, merkt meisje
op. ‘Nee, reageert jongetje: Toen lieten ze zich door Paulus dopen!’ Al kletsend
lopen we door de duinen. De ene opmerking is nog beter dan de andere. Ik wil ze
onthouden maar de meeste vergeet ik veel te snel. Op deze momenten zweef ik
bijna door de wereld en is het schitterend om moeder te zijn.
Op andere momenten valt het moederschap me zwaar, bijna
niet te tillen zo zwaar. Een scherpe opmerking van een ander kind; verdrietig
gezichtje van mijn kind. Mijn wereld wankelt. En natuurlijk wil je dat niet
laten merken aan je kind. Je neemt het serieus maar wilt het tegelijkertijd niet
zwaarder maken dan het is. Tenslotte is het mijn taak om hen juist te leren om
te gaan met minder leuke dingen. Ik weet het: Morgen kan het weer helemaal
anders zijn; Kleine kinderen; kleine zorgen... Maar het helpt niet. Het drukt me
terneer. Ik voel me niet capabel genoeg om hen te begeleiden tot evenwichtige
volwassen burgers. Ik ben niet wijs, verstandig of adrem genoeg. Dan denk ik terug aan de doopbelofte. Het
maakt niet uit of ik me capabel voel. Deze kinderen zijn aan mijn zorgen
toevertrouwd. Ik mag hen met Sam opvoeden zo goed als ik kan. Dat moet ik zelfs
doen. Maar méér hoef ik ook niet te doen.
Gelukkig wisselen mooie en minder mooie momenten zich af.
Aan het einde van de week gaan jongetje en meisje naar hun eerste zwemles. Ze
hebben er lang naar uitgekeken en over gepraat; over alle badjes en wat ze daar
allemaal gaan leren. De eerste les mogen de ouders kijken en ik kijk. Ik kijk
mijn ogen uit. Ik zie hun gefascineerde blik, hun lachende gezichtjes. Ik zie
hoe ze hun best doen en ik zie dat ze het geweldig vinden. Op enig moment realiseer
me dat ik al een hele tijd grijns als een chimpansee, maar het is gewoon
onmogelijk de lach van mijn gezicht te halen. Als je kinderen genieten is het
moederschap echt grandioos. Maar als ze verdrietig zijn, is het echt alles uit
de kast trekken om ergens nog een evenwichtig volwassen persoon te zijn.
Reacties
Een reactie posten