Veertig

Als je 40 bent heb je niets meer van het leven te verwachten, toch? Dit zei ik tegen mijn moeder toen ze 40 werd. Fijn zo’n dochter maar er is gerechtigheid. Inmiddels heb ik zelf ook vier kruisjes (vergis ik mij of wordt het leeftijdsverschil tussen ouders en kinderen kleiner met het verstrijken van de jaren?) en deze opmerking al verschillende keren terug gekregen.

Ik weet nog heel goed dat ik deze opmerking maakte en hij kwam uit de grond van mijn hart. Bijna 15 was ik, met een hart vol plannen om verre reizen te maken en maar één frustratie: Nog te jong om te gaan. Al mijn opstellen en spreekbeurten gingen over reizen. Rond die tijd ging ik ook schrijven met een meisje uit Australië. Niet geheel toevallig want dit was ook het land waar ik mijn zinnen op had gezet. Grappig genoeg was deze vriendin vorige week weer een paar dagen bij ons te gast en konden we herinneringen ophalen. Toen we 20 waren, kwam ze voor het eerst naar Nederland en hebben we vier weken lang door Europa getreind. Waren we toen echt maar half zo oud als nu? Het was de tijd om zelf te beslissen en te kijken hoe ver je komt.

Op een zaterdagmiddag puzzelden we de hele reis uit van A-Z met een tafel vol boeken, treintijden, landkaarten en een gids met jeugdherbergen. Wie had er toen al internet of een mobieltje? We kochten telefoonkaarten om af en toe naar huis te bellen. Ik kocht er één in Italië en belde naar huis vanuit Brindisi, vlak voor de oversteek naar Griekenland. We sliepen op het dek, dat was gratis. Klinkt romantisch maar midden op zee ging het regenen. Het ging zelfs stormen. Van muur naar muur gesmeten, wankelden we met onze beladen rugzak, slaapzak en slaapmatje door de gangen op zoek naar een slaapplek. De volgende ochtend deden we een poging het meegebrachte stokbroodje met verlepte sla en melige tomaat op te eten. Het had een hele nacht in een warme rugzak liggen rijpen. Het ontbijt op de boot leek ons duur. In Griekenland ook bezuinigd op een telefoonkaart omdat we in Italië de reeds gekochte kaart weer konden gebruiken. Totaal niet aan gedacht dat onze ouders zich in de tussentijd misschien vertwijfeld afvroegen of we in Griekenland van de kaart verdwenen waren.

Overigens waren wij vrij verantwoord bezig. ’s Avonds waren we zo moe van het lopen, bekijken, reizen en de warmte dat we soms om negen uur al in bed lagen. Beneden klonk het gebonk van de disco maar daar hadden wij geen tijd voor. De enige middag dat we op het strand hebben gelegen, was ergens tussen Athene en Patras op een kiezelstrand. Ik herinner me een lawaaierig hotelletje in de eeuwige stad; kakkerlakken in de douche, kakkerlakken in de thee. Ik kende die beesten slechts uit de verhalen van Annie MG. Voor mijn Australische reisgenoten stelden de kakkerlakken niets voor. Een jaar later begreep ik waarom. De kakkerlakken in Australië zijn van dusdanig formaat dat de lengte van hun voelsprieten even lang is als hun hele Nederlandse neefje. Dat was dan weer een goede voorbereiding op mijn eerste kamer in Den Haag die ook vergeven was van de kakkerlakken. Europees formaat dus viel nog mee.

20 jaar geleden dus en nu 40 jaar oud. Toch sta ik op een bepaalde manier nog wel achter de opmerking van het meisje van 14. Misschien ligt mijn belangrijkste werk nog voor me, geen idee wat er nog op mijn pad komt, maar de dingen waar ik zelf van droomde en die zo belangrijk voor me waren liggen achter me. De herinneringen zijn een dierbaar bezit maar ik hoef niet terug. Niet mijn ontplooiing maar die van mijn kinderen is nu belangrijk en dat is verassend boeiend. Het vormt mij ook. Als ik opkijk van mijn laptop en uit het raam kijk, zie ik onze tuin die elke dag meer tot bloei komt. Ik leef een leven dat ik toen totaal oninteressant had gevonden maar waar ik heel dankbaar voor ben, zeker omdat ik het niet gezocht heb. Ik voel me gehecht. Er zijn ups en downs maar eigenlijk verbaas ik me heel vaak over het moois dat me is toevertrouwd.