‘Maar hoe moet het nu met dat boek van Sinterklaas?, vraagt
meisje bezorgd aan haar jongere broer. ‘Ja, zegt hij bedachtzaam. Maar weet je,
het is niet echt hè’. 'Nee.., reageert meisje, maar hoe móet het nu met dat
boek?' Ze hadden net de eerste editie van het Sinterklaasjournaal gezien en daarin
was het boek van Sinterklaas te zien al drijvend in een sloot. ‘Dat gaat
helemaal niet goed!’ zei jongetje. In bed praten ze na over alles wat ze hebben
gezien.
Elk jaar tegen de tijd dat Sinterklaas weer in beeld komt
zeg ik het één keer: ‘Sinterklaas is niet echt. Het is een verhaal’. Ik hecht
er sterk aan dit gezegd te hebben. Ik kan het namelijk niet over mijn hart
verkrijgen om mijn kinderen een verhaal op de mouw te spelden waarvan ze een
aantal jaren later leren dat het allemaal, (ha, ha!), nep is. Ik vind dat ik
daarmee hun oprechte fascinatie geen recht doe. Bij gegniffel over kinderen die
‘nog geloven’, voel ik me ongemakkelijk. Ik snap best dat ouders gewoon een
geweldig feest willen creëren voor hun kinderen maar ik laat het verhaal graag een
verhaal.
Ik wil de magie van het sinterklaasfeest natuurlijk niet
bederven. Het grappige is alleen dat die magie zich niet laat
bederven. Ik kan me herinneren dat wij op school eens een diaverhaal (Juf las erbij voor) zagen over Pluk en Plok die naar Sinterklaas
gingen in Spanje. Dit was betoverend en sloot naadloos aan bij mijn verbeelding. Eíndelijk kon ik zien hoe
het in Spanje was bij Sinterklaas. Thuis vertelde ik er
in geuren en kleuren over. Mijn moeder informeerde maar eens of ik dat dan geloofde.
‘Nee, dat niet’ realiseerde ik me weer. Meisje gaat momenteel ook helemaal
op in het verhaal. Dat is prima. Als je een mooi boek leest, wil je ook niet de
hele tijd uit het verhaal gehaald worden. Het kan fictie zijn maar toch super
spannend.
‘Wat wil je eigenlijk hebben voor Sinterklaas’, vraag ik aan
meisje. ‘Een chocoladeletter’, antwoordt ze. Een behapbare wens. Nu maar hopen
dat Sinterklaas zijn boek terug krijgt.
Reacties
Een reactie posten