Is wederzijdse afhankelijkheid een goed idee als je gaat trouwen?

Mijn broer is de afgelopen week getrouwd. Wat een voorrecht om erbij te zijn en blij te zijn met het bruidspaar. Twee mensen die zich aan elkaar toevertrouwen en bij elkaar kwetsbaar durven zijn. Ik denk dat dit de essentie is van het huwelijk; jezelf aan de ander overgeven in wederzijdse afhankelijkheid. Vanaf 2018 trouwt een stel standaard op huwelijkse voorwaarden. Bij mij wringt dat. Het lijkt in tegenspraak met de kern van het huwelijk.

Een vriendin zei me eens dat ik me erg kwetsbaar maakte door af te zien van eigen inkomsten. ‘Als het misgaat dan heb je helemaal niets meer’. Voor mij was die kwetsbaarheid een gepasseerd station tegen de tijd dat we klaar waren om te trouwen. Tijdens onze verkeringstijd heb ik daar wel mee geworsteld: Het huwelijk is een stap die je onmogelijk kunt overzien. Je geeft jezelf aan de ander. Een kostbaar geschenk. Hoe weet je of je dat je hele leven waar kunt maken? Als ik ooit ging trouwen dan wilde ik dat vol overtuiging doen. Alles geven zonder voorbehoud. Als het misgaat dan mag van mij ook alles instorten. Dat is de enige manier waarop ik de trouwbelofte kon doen; Zonder reserve in het vertrouwen dat het past bij Gods leiding voor ons leven. Het duurde wel even voor ik die stap kon zetten.

Misschien ben ik een luchtfietser. Toch bekruipt mij bij de nieuwe wetgeving het gevoel dat geld of een huis het belangrijkst. Als je die maar veilig stelt, zit je goed. Als het misgaat, is geld dan mijn belangrijkste probleem? Zou het op dat moment voor Sam allemaal wel meevallen omdat hij nog een inkomen heeft? Lijkt me niet. Ik kan me voorstellen dat je op huwelijkse voorwaarden trouwt als je een eigen zaak hebt waarbij je hoofdelijk verantwoordelijk bent. Het is dan ter bescherming van het gezin goed om zakelijk en privé gescheiden te houden. Het is geen afscherming. In andere gevallen klinkt het tegenstrijdig om wel jezelf aan iemand te geven maar je bezittingen erbuiten te laten.