Je kind leren goed te doen

‘Jij mag wel eerst op de trampoline hoor’. Ik weet hoe graag ze op de trampoline wil. Als het aan haar lag sprong ze de hele middag. Het gebaar raakt me. Wat is het fijn als kinderen samen spelen en elkaar hun plekje gunnen. Daar staat tegenover dat het enorm stressvol is als kinderen elkaar het speelgoed niet gunnen en er telkens strijd is om wie de eerste is. Mijn eerste neiging is dan om kinderen te leren voor zichzelf op te komen. Alleen vind ik zachtaardigheid ook een mooie eigenschap en een kracht. Ik wil ze niet leren boven hun macht te schreeuwen.

Het afgelopen weekend waren we met de hele familie bij elkaar op een camping. Heerlijk weer en veel gezelligheid; Lange tafels uitgestald in het gras en de nooit aflatende spitsvondigheden tussen broers. Toch heb ik nog het meest genoten van de kinderen. Ze speelden zo heerlijk met elkaar. Geen wanklank, geen competitie. Het klikte gewoon. Grote neef was met zijn negen jaren de onbetwiste leider. Hij speelde zijn rol met verve. Als een van de jongere kinderen in het klimrek niet verder kon, riepen ze heel hard zijn naam. Grote neef kwam dan als een superman aangespurt om te helpen. Mooi van hem want hij was ook gewoon aan het spelen. Fantastisch om naar hen te kijken en te zien hoe ze genoten en leerden.

Ik stel me voor dat God ook zo naar ons kijkt. Ik geloof dat Hij blij wordt als iemand iets kleins doet, uit zorg voor de ander. Ik denk ook dat Hij het vreselijk vindt als mensen vooral bezig zijn met hun eigen positie en de ander zijn plek niet gunnen. Dat is voor Hem erger dan het voor mij is om kinderruzietjes te sussen. God weet hoe menselijke relaties bedoeld zijn. Het voelt soms tegennatuurlijk om de ander voor te laten gaan. Net zoals het moeilijk was voor meisje om de ander eerst te laten springen. Zo zijn wij echter bedoeld en we kunnen daarin groeien. De kinderen weten niet dat hun spel mij blij maakte. Goed doen is als een plonzend steentje dat wijde cirkels in het water trekt.