Peutervakantie

Mijn kapster heeft zes kinderen. Ik had het niet achter haar gezocht. Over vakanties was ze heel duidelijk: ‘Ik neem de kinderen nooit mee. Dat is voor mij echt geen vakantie’. Ze is Frans en gaat eens in de zoveel tijd naar Marseille op familiebezoek. In haar eentje. Ik vond dat wel kras.

De eerste keer dat we op vakantie gingen als kersverse ouders was inderdaad wennen. Pak jij de auto uit, dan pas ik op baby. Wie kookt en wie past op baby? Vroeg op want baby is wakker. Weinig activiteiten want tussen het ochtend- of middagslaapje en de maaltijd zat nu eenmaal niet genoeg tijd om echt op pad te gaan. De vakanties die we gewend waren leken verleden tijd.

Peuters kunnen echter al veel meer hebben dan baby’s. Wij zijn net terug van een vakantie in Schotland. Met een hele grote boot naar de andere kant van de zee, met zijn vieren in een hut en slapen op een 'sappelbed' zoals ons jongetje het noemt. Hij stapelt sindsdien zijn stukjes brood op elkaar en zegt dan: sappelbed! Deze vakantie konden we verassend veel doen. Autoritten, wandelingen, kastelen, een ander ritme; de kinderen gingen er gewoon in mee. En ja, dan word je net iets te relaxed zo bleek tijdens een wandeling door Balmoral castle.

Er was een tentoonstelling van kleding die koningin Elisabeth ooit gedragen had. Vijf stijlvolle outfits met daarnaast vijf rode, goudomrande stoelen waarop de bijpassende hoed gepositioneerd was. Ik hielp ons jongetje de trap af, Sam had issues met de buggy maar ons meisje had een hoed gezien en zij is werkelijk dol op hoeden. Een rood koord is voor haar niet meer dan decoratie. Dus toen ik opkeek zat zij rustig op de laatste stoel mèt een prachtige gele hoed op haar hoofd.

Ik had op zijn minst mijn camera moeten pakken en het vast moeten leggen denk ik nu met veel, veel spijt. Maar mijn kaders van wat betamelijk is, zijn inmiddels gevormd en een rood koord in een museum is niets minder dan heilig. Met een paar stappen kind van de stoel plukken en de hoed van haar hoofd halen. Waar hoort dat ding eigenlijk? Op de stoel. Klaar. Een verontschuldigende blik op de suppoost die haar lachen niet in kon houden.

De gezellige kletspraatjes van onze schatjes waar we in alle rust van konden genieten, hun spel en fascinatie voor dingen die voor ons al vanzelfsprekend zijn; Ik koester ze en hoop ze nooit te vergeten. Maar wij hebben dan ook geen zes kinderen. Ik moet er toch niet aan denken dat alle vijf stoelen in de balzaal bezet waren geweest met onze kroost.