Een gebutst stuurtje met een vaal oranje mandje voorop. Goed, het fietsje heeft vrolijke linten aan het stuur en nieuwe zijwieltjes maar verder is het niet veel bijzonders. Ik had het nooit gekocht. Sommige mensen hebben oog voor oude dingen en zien door de roest heen wat het kan worden. Ik heb die gave niet en dat is jammer. Bij mij moeten dingen aangenaam uitgestald zijn in de winkel om de mooiste te kunnen kiezen.
Des te fijner is het dat dat er lieve mensen zijn die je verrassen met zo’n oud fietsje. En dat dat fietsje dan een winnend lot uit de loterij blijkt te zijn. Want het oude ding verandert in flitsende koga zodra er een blije peuter op stapt. Daar rijdt ze heen. Soms voor me uit, dan weer achter me. Ik kijk achterom en ze schenkt me haar stralende lach. Het plezier spat ervan af. Ik houd in en voorbij fietst ze. Haar krullen springen in de wind. Lief meisje. Vrolijk zwaait ze naar de mensen die haar tegemoet lopen. Haar geluk is besmettelijk want stuk voor stuk lopen de mensen lachend verder.
Nieuwe dingen leren, vooruitgang en een stukje onafhankelijkheid. Bestaat er iets mooiers? Met zorg zet ze haar oude nieuwe fietsje voor de winkel neer als we naar binnen gaan en trots klimt ze er weer op als we buiten komen. Lieve, lieve meid. Als je het leven toch altijd zo kon omarmen. Zo blij. Zo vol zelfvertrouwen. Zo hartveroverend. Een klein stukje hemel.
Reacties
Een reactie posten