Verwondering

 

‘Eendjes!’ roept ze uit. Het volgende moment stevent ze met haar kleine beentjes regelrecht op een gezelschap eenden af. Ze giert het uit van pret als de beesten uit elkaar stuiven voor zoveel peutergeweld. Ons kleine jongetje geniet op zijn eigen babymanier. Hij draait het figuurtje in zijn hand aandachtig om, pakt het over van de ene naar de andere hand; Ha! besluit hij dan goedkeurend.

De foto boven deze blog valt een beetje in dezelfde categorie. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik ernaar kijk. Als je dagelijks met twee kleine kindjes optrekt heb je het voorrecht hun geboeidheid mee te maken. Ze wijzen je op dingen die je normaalgesproken niet eens bewust ziet: helikopters, poesjes om te aaien, ze voelen de wind, te veel om op te noemen.

Mensen zijn gemaakt voor ontzag en bewondering. Natuurlijk ontgroei je bepaalde dingen als je volwassen wordt. Toch denk ik dat als je je verwondering verliest, je ergens ook je geluk verliest. Waar is het plezier gebleven wanneer verbazing omslaat in cynisme? Verrukking over schoonheid is puur geluk. Evenzo, als je mensen om je heen niet meer hoger acht dan jezelf, is de stap naar minachting eigenlijk al gemaakt en dat kan verschrikkelijke gevolgen hebben.

Kleine kinderen kijken nog nergens op neer. Hun verwondering is aanstekelijk. Toch verbaast het me hoe ik ervan geniet om huismoeder te zijn. Het leek mij altijd dat je zoveel miste als je niet buitenshuis werkte. Als ik me dat realiseer word ik stil van ontzag voor Gods grootheid. Hij heeft zoveel gegeven. Dingen waar ik eigenlijk niet naar zocht. God, de Architect van alles wat mooi, goed en ons respect waard is. Ongelooflijk hoe Hij weet wat mensen nodig hebben. Ik wens iedereen veel verwondering toe. In het besef dat het beste nog voor ons ligt.