Dit najaar zijn wij een weekje in Normandië geweest en bij
een bezoek aan Normandië kun je niet om de invasiestranden heen. Eigenlijk had
ik niet al te veel interesse in oorlogsparafernalia. Het was meer Sams’ idee.
Toch heeft het bezoek me veel gedaan: Wat een gigantische operatie! Hoe hebben
ze dat ooit kunnen voorbereiden, geheimhouden en uitvoeren. Wat hing er veel
vanaf! Wat hebben wij er veel aan te danken. De meeste indruk maakte echter de
moed van de soldaten en parachutisten. Je zult maar gedropt worden in vijandig gebied,
niet wetende hoe je terecht komt, wie je tegenkomt, of je het zult redden.
Bang of niet; ze dèden het.
Moed is geen deugd die we in onze samenleving hoog in
het vaandel hebben. Ik krijg de indruk dat er bij ons eerder begrip is voor
iemands angst en zwakheid: ‘Als ik die taak op me neem dan lig ik er nachten
wakker van’. ‘Oh, maar dan moet je het niet doen!’ Niet verkeerd dat daar
begrip voor is natuurlijk maar soms lijkt het alsof je er alleen maar zwakker
van wordt.
Ik heb sindsdien nog vaak aan Normandië moeten denken.
Vooral in relatie tot de bevalling die eraan zit te komen. (Als zwangere kun je
verbazingwekkend veel dingen linken met een bevalling. Sam heeft af en toe ook
enige uitleg nodig als ik weer een vergelijking uit de kast trek.) Ik wil niet
zeggen dat een bevalling lijkt op een megalomane oorlogsoperatie. Maar het is een
onderwerp waar ik de afgelopen maanden tegenop zag. Hoe blij ik ook was met het kindje
in mijn buik en het perspectief van een tweede humsie in huis; Ik kon niet om
de vraag heen hòe het er moest komen. De moed van soldaten vond ik in die context
heel inspirerend maar hoe kom je aan moed?
Tot laatst op een zondagochtend ineens het besef kwam:
Ik ben niet van mezelf. Ik ben het eigendom van Jezus Christus. Ik geloof dat
Hij mijn leven leidt wat er ook gebeurt. Een bevalling kan ik niet overzien.
Hij kan dat wel. Mijn leven is van Hem. Niet uit misplaatst martelaarschap maar
in het besef dat het veilig is. Wat er ook gebeurt, het zal nooit buiten Zijn
plan vallen. Ik mag mijn taken verrichten in Zijn koninkrijk. Verder hoef ik me
nergens druk om te maken. Wat een rust! Langzamerhand kwam alles bij elkaar. Ik
kan nu met vertrouwen denken aan de aankomende bevalling en genieten van de
bewegingen in mijn buik.
Ik vermoed dat iedereen van tijd tot tijd voor taken geplaatst
wordt waar hij niet omheen kan. Sommige mensen krijgen heel bijzondere taken
toebedeeld, andere mensen krijgen werk dat minder in het oog springt. Als je in
Gods leiding gelooft is er alle reden om moedig en vol vertrouwen je taken op
te pakken.
Reacties
Een reactie posten