It takes a village

Het is negen uur 's ochtends op het Centraal Station. Drommen mensen haasten zich tussen treinen, winkeltjes en kaartjesautomaten. Ik kijk achterom. Tussen de mensenmassa door is nog een stukje kinderwagen te zien. Mijn kinderwagen. Baby staat naast de informatiebalie midden in de drukke stationshal en ik loop steeds verder bij haar vandaan. De dame achter de balie bood vriendelijk aan even op haar te passen zodat ik naar het toilet kon gaan.

De wc's bevinden zich in een kelder waar je alleen via een smal trapje kunt komen. Gelukkig kun je bij de informatiebalie een sleutel halen voor het invalidentoilet. 'Dit toilet is erg vies mevrouw, daar zou ik niet naar binnen gaan.' 'Ok. Hoe kan ik dan bij de toiletten komen met een kinderwagen?' 'Dat gaat niet maar u mag de kinderwagen wel bij mij laten staan'. De vrouw ziet er betrouwbaar uit en ik neem haar aanbod aan. Rennend de trappen af richting de kelder. Mijn hartslag gaat omhoog. Wat voor moeder laat haar kind alleen achter in een stationshal tijdens de ochtendspits? Wat als iemand haar meeneemt? Ziet de oppasmevrouw dat dan wel? Zal ze er achteraan spurten? Ik vergeef het mezelf nooit als baby er bij terugkomst niet meer staat. Met bonzend hart vlieg ik een wc-hokje binnen. Handen afspoelen, de kelder uit snellen en de stationshal afspeuren naar de kinderwagen. Hij staat er nog. Baby zit rustig om zich heen te kijken. Twee oude dames die staan te wachten bij de balie concluderen: 'Daar is de moeder weer'. Het duurt nog lang voor mijn hartslag weer een beetje naar het normale niveau zakt.

Voor de komst van baby behoorde ik tot de groep mensen die redelijk goed georganiseerd zijn. Als ik ergens naar toe ging wist ik hoe ik er kwam en wat ik nodig had. Sinds de komst van baby worden de meest normale dingen ineens een avontuur. Een treinreis naar Groningen wordt een ware expeditie. Wat heeft baby nodig en hoe vermaak ik haar tijdens reis? Tuitbekertje, melkpoeder, thermosfles met warm water, bakje met fruit, bakje met besmeerde stukjes brood, vorkje, lepeltje, luiers, billendoekjes, verschoningsmatje, plastic zak voor vieze luiers, handige speeltjes. Het begrip 'volle tas' heeft een heel nieuwe betekenis gekregen. Maar goed, je hebt alles geregeld. Een dame heeft je geholpen bij het instappen in de tram. Ze kermde wel luidkeels dat ze eigenlijk last van haar arm had, waardoor je je enorm opgelaten voelde en wilde zeggen dat ze niet hoefde te helpen maar ze hielp al en het was die hulp aanvaarden of thuis blijven. Je bent dus op het station gearriveerd. Het treinkaartje is gekocht. Alles is bij de hand en dan moet je ineens naar het toilet.

Met een baby kun je niet altijd 'zelfstandig zijn'. Af en toe heb je gewoon hulp nodig en moet je erop vertrouwen dat het goed gaat. Het vergt de nodige zelfoverwinning om dat te accepteren: It takes a village to raise a child. Toch zijn het openbaar vervoer en de bijbehorende voorzieningen moeilijk toegankelijk met een kinderwagen, laat staan voor mensen die moeilijk ter been zijn. Je mag weliswaar met de trein mee maar moet vervolgens wel drie uur op het balkon zitten omdat de coupés van dubbeldekkers niet te bereiken zijn met een wagen. Toch blij dat we een auto hebben.