Vakantieleed

Afgelopen weekend waren we in Zeeland. Een last minute uitstapje op woensdagavond nog geboekt. En zo reden wij op een zonovergoten vrijdagochtend over de bruggen naar Zeeland. Zodra je het water over bent is het vakantie. Er zijn vast mensen die in Zeeland werken, sterker nog; ik heb er zelf een zomer gewerkt, toch kan ik stress maar moeilijk rijmen met Zeeland.

Nu valt er voor de caravan in het zonnetje natuurlijk ook weinig te stressen. Baby ligt op een picknickkleed te spelen met een alleraardigst hoedje op. Ik kan er geen genoeg van krijgen en maak talloze foto’s: baby van achteren met een hoedje op. Baby close up met een hoedje op, overzichtsfoto met het hoedje, etc. Wie interesse heeft wil ik de foto’s wel toesturen hoor maar ik vermoed dat alleen mijn hart er sneller van gaat slaan. Tussen het kijken en fotograferen door lees ik een Reisgids Voor Moeilijke Landen. Het is echt ultra ontspannend om over allerlei potentiele gevaren te lezen in warme, chaotische landen waar een zenuwinzinking elke dag op de loer ligt, als je zelf comfortabel voor de caravan zit in het gelukzalige besef dat jij voorlopig nergens naar toe hoeft.

Reisleed kan je echter overal overkomen. Ook als je het vanachter je caravan waagt een hèèl klein uitstapje te maken langs het water. Te voet nog wel. Baby heeft een prinsheerlijk uitzicht vanuit de draagzak op papa’s rug met het hoedje nog altijd parmantig op haar hoofd. Mama draait er voornamelijk om heen met haar fototoestel waardoor het voor papa soms lastig laveren is. Bij de sluis aangekomen gaat het helemaal mis. Een windvlaag grist het hoedje van baby’s hoofd en vol afgrijzen moet ik toezien hoe het diep beneden ons in de sluis terecht komt. Ik zal eerlijk zeggen dat ik een steek van pijn voelde.

Er liggen verschillende plezierbootjes in de sluis. Ik stel meteen voor dat we die bootjesmensen vragen even langs het hoedje te varen. Het fleurige vlekje ligt echter wel in een raar hoekje dus het zal enige stuurmanskracht vergen maar het moet te doen zijn. Sam voelt er echter weinig voor om vanaf de kant aanwijzingen te roepen naar die bootjesmensen in de diepte. Soms heb ik echt verassend weinig last van gêne. Geen hoedje meer dus. En ook het leuke roze parasolletje aan de kinderwagen was van het kaliber vijf keer opklappen en de losse onderdelen bij elkaar vegen. Ach het gebeurde allemaal op de dag dat we Zeeland toch zouden verlaten; de reisgids was uit; met een beetje geluk is de zomer voorbij en hebben we geen hoedje of parasol meer nodig.