Baby’s roze parasolletje is in Zeeland van ellende uit
elkaar gevallen. Afgelopen zaterdag hebben we daarom een UV beschermkap voor op
de kinderwagen gekocht. De kap beschermt inderdaad tegen de zon maar baby ziet nu
helemaal niets meer vanuit de wandelwagen. Het is alsof ze onder een enorme
droogkap zit. Af en toe hoor ik een kreet vanonder de kap. Ik moet dan heel
diep buigen om haar gezichtje te zien. Niet erg gezellig maar ze is UV-vrij. Er
zit zelfs een burka-achtig laken bij om het gat tussen de kap en de zitting te
overbruggen. Straks
loopt ze de Engelse ziekte nog op wegens gebrek aan zonlicht.
Verder hebben we een windscherm/parasol gekocht. Bij ons in
de tuin waait het bijna altijd. Een windscherm is dus net zo noodzakelijk als
een zonnescherm. Gisteren was de test. Ik had ons rood gebloemde picknickkleed
mooi op het gras gedrapeerd en de parasol schuin op het kleed met de flappen
aan weerskanten onder het kleed gewikkeld. Eigenlijk was het een klein knus
tentje geworden. Gauw wat speeltjes op het kleed gelegd, baby in het midden en
mezelf met een boek op de rand geïnstalleerd. Het genieten kon beginnen.
Baby vond het allemaal geweldig interessant. Eerst was er de
parasolstang: daar kon je aan likken, erg lekker, maar je kon er ook aan
trekken. Het gevolg was alleen dat de zorgvuldig ingestopte flappen losraakten. Die wapperende flappen boden
een wereld aan nieuwe mogelijkheden: leuk om aan te trekken, op te sabbelen, los te
wroeten en dan was er ineens het gras aan de rand van het kleed dat een
onweerstaanbare aantrekkingskracht op baby uitoefende. Ik bleef aan haar trekken
om haar weer naar het midden van het kleed te brengen zodat ik hopelijk een
paar bladzijden kon lezen maar als ik dan opkeek stak de klaver uit haar
mondje. Veel gepruts van mijn kant en gespartel van baby’s kant volgden om
het groen uit haar mondje te krijgen.
Esthetisch was het allemaal heel verantwoord. Ik vond ons prima in een gezellig reclamespotje passen. Maar eigenlijk was
het gewoon hard werken die middag. (Ok, hard werken op een picknickkleed in de
tuin dan) Ik zat de hele sessie aan baby te sjorren, sprietjes uit haar handen
te peuteren, flappen in te stoppen en poogde tevergeefs haar aandacht naar die
leuke speeltjes te verplaatsen Tot op een gegeven moment de wind ingreep en mijn
constructie ineens een meter verderop lag. Toen heb ik baby maar in de schaduw
in haar wipstoeltje gezet en een kubus in de handen gedrukt. Dat vond ze
ook prima. Ze was waarschijnlijk toch moe van alle ontdekkingen die ze die
middag had gedaan. Misschien had ze ook wel lekker kunnen slapen onder de
droogkap.
Reacties
Een reactie posten