Een vriendin buigt zich over de box. ‘Toch kwetsbaar hè,
zo’n klein meisje, merkt ze op. Ze lacht vriendelijk maar als je kwaad in de
zin hebt, kan ze niets doen’. Een nogal nare gedachte. Hier in huis zal niemand
baby toch een haar krenken? Iedereen die dat wil proberen moet eerst langs mij
komen. Daarom heeft baby waarschijnlijk ook ouders gekregen want zichzelf
beschermen kan ze nog niet.
Toen moest ik denken aan Thomasso. Tijdens mijn
studententijd werkte ik af en toe in een crèche als invaller. Er was een
jongetje dat er een beetje anders uitzag. Hij zal een jaar of drie geweest zijn
maar hij was iets te fors voor zijn leeftijd. Een groot hoofd met een dikke bos
haar. Gewoon niet zo knuffelachtig. De leidster had weinig met hem op. ‘Je moet
streng tegen hem zijn want hij luistert heel slecht!’ Hij sprak overigens ook niet.
Ze vertelde mij dat hij een Russische vader en Italiaanse moeder had. Hij
verstond haar dus gewoon niet.
Mijn hart ging open voor dit ontheemde jongetje. Zijn naam
was Thomasso maar de leidster bleef hem stug Thomas noemen. Er was blijkbaar
iets aan dit kind dat haar stoorde. Op een gegeven moment beende de leidster boos
bij hem vandaan. Thomasso stond stilletjes bij de wc maar deed niets dus liet ze hem alleen achter in het
betegelde hokje met de deur open. Ik liep naar hem toe. Haalde mijn beste
Italiaans naar boven, noemde hem bij zijn naam. Hij zei nog steeds niets maar ging
gedwee naar de wc en waste zijn handen naderhand. ‘Hij verstaat je gewoon niet,
dat is alles!’ zei ik tegen de leidster. Zij zag dat anders.
Ik had zo’n medelijden met deze peuter. Zo klein nog en dan
al de hele dag bij mensen die je helemaal niet kennen, laat staan om je geven.
Misschien heb ik gewoon een derderangs crèche getroffen. Ik hoop het maar.
Reacties
Een reactie posten