Kon je een eerste werkdag maar overslaan. Gewoon geroutineerd beginnen aan je nieuwe baan. Nu is een eerste werkdag op kantoor voornamelijk Het Systeem leren kennen en handjes schudden. Niemand verwacht op dag één al output. Bij je debuut als gids, mogen gasten echter niet merken dat je een groentje bent. Niemand wil een gids die het ook niet weet. Dat maakt de eerste werkdag extra spannend.
Maar goed, na weken van voorbereiden was het dan zo ver. Op een ontstellend vroeg tijdstip toog ik per tram, trein en bus naar Breda waar ik de groep zou ontmoeten. Bij het hotel aangekomen nog snel mijn make-up bijwerken: Ja hoor, ik was er klaar voor. Met een flinke dosis professionele energie kroop ik in mijn rol als gids.
'Ah, u bent de reisleider, dat zag ik meteen’, zei een man gezellig toen ik op de groep afliep. Een andere man kwam erbij. ‘En een jonge reisleider ook’, voegde hij er vrolijk aan toe. ‘Ik schat u op 24 jaar’. ‘Ha, lachte een derde, dat vind jij natuurlijk wel aangenaam; een leuke reisleider’.
Het was kwart voor negen ’s ochtends op een kille parkeerplaats. Een vier maanden zwangere buik zat verborgen onder mijn lange jas. Het laatste waar ik an meinem ersten Arbeitstag op voorbereid was, was een flirtende groep Duitsers. Onaangenaam was het uiteraard niet. 'Kom maar op met die microfoon.'
Tijdens de busrit was er weinig gelegenheid voor een gesprek maar gedurende de rondvaart konden ze alle vragen op me afvuren. Deze waren vooral persoonlijk van aard. Niemand wilde weten hoe Willem van Oranje aan een Frans prinsdom kwam. Welnee, ze wilden weten of ik getrouwd was, hoe lang en of we kinderen hadden. Ik zei we een kindje verwachten en ging door op een ander onderwerp.
Aan het einde van een bijzondere eerste dag zei de groepsleider dat ik even moest wachten. Ze hadden nog iets voor me. Tot mijn grote verassing overhandigde een dame mij twee gehaakte babyslofjes. Ze had ze net in de bus afgemaakt. Ik stond perplex. Wat ontzettend lief!
Het is toch maar goed dat je geen dagen kunt overslaan.
Maar goed, na weken van voorbereiden was het dan zo ver. Op een ontstellend vroeg tijdstip toog ik per tram, trein en bus naar Breda waar ik de groep zou ontmoeten. Bij het hotel aangekomen nog snel mijn make-up bijwerken: Ja hoor, ik was er klaar voor. Met een flinke dosis professionele energie kroop ik in mijn rol als gids.
'Ah, u bent de reisleider, dat zag ik meteen’, zei een man gezellig toen ik op de groep afliep. Een andere man kwam erbij. ‘En een jonge reisleider ook’, voegde hij er vrolijk aan toe. ‘Ik schat u op 24 jaar’. ‘Ha, lachte een derde, dat vind jij natuurlijk wel aangenaam; een leuke reisleider’.
Het was kwart voor negen ’s ochtends op een kille parkeerplaats. Een vier maanden zwangere buik zat verborgen onder mijn lange jas. Het laatste waar ik an meinem ersten Arbeitstag op voorbereid was, was een flirtende groep Duitsers. Onaangenaam was het uiteraard niet. 'Kom maar op met die microfoon.'
Tijdens de busrit was er weinig gelegenheid voor een gesprek maar gedurende de rondvaart konden ze alle vragen op me afvuren. Deze waren vooral persoonlijk van aard. Niemand wilde weten hoe Willem van Oranje aan een Frans prinsdom kwam. Welnee, ze wilden weten of ik getrouwd was, hoe lang en of we kinderen hadden. Ik zei we een kindje verwachten en ging door op een ander onderwerp.
Aan het einde van een bijzondere eerste dag zei de groepsleider dat ik even moest wachten. Ze hadden nog iets voor me. Tot mijn grote verassing overhandigde een dame mij twee gehaakte babyslofjes. Ze had ze net in de bus afgemaakt. Ik stond perplex. Wat ontzettend lief!
Het is toch maar goed dat je geen dagen kunt overslaan.
Reacties
Een reactie posten